Nooit geweten dat er zoveel herrie om mij heen was. Gisteren heb ik, nadat ik dat vele jaren lang heb uitgesteld omdat ik al wist waar het op uit zou draaien, de gang naar de audicien gemaakt om mij door hem, voorlopig op proef, een hoorapparaat te laten aanmeten. Mijn eerste indruk is kort en goed: een Ramp!
Een eenvoudige rondgang door je huis wordt een survivaltocht. Het doortrekken van de wc.... de Niagara is er niets bij. De traptreden kraken zo vervaarlijk dat je verwacht er ieder moment doorheen te zullen zakken. Een kopje neerzetten klinkt als granaatvuur. Het tikken van de klok wordt een dreigende tijdbom. Ik heb mij moeten bedwingen om hem niet, zoals je in spannende films ziet, op het laatste moment het raam uit te gooien.
Het ritselen van mijn kleding, het strijken door mijn haar, het lopen over het laminaat, het wordt allemaal duizendmaal versterkt zodat ik er een barstende hoofdpijn van krijg en er doodmoe van wordt. Even lekker onderuit gaan op de bank kan niet meer want dan zitten die apparaatjes in de weg. In de supermarkt zou je willen roepen: 'Doe eens een beetje rustig met die karretjes!' Het allervervelendste is nog dat ik bij het spreken mijn eigen stem hoor, blikkerig en net iets later, net als bij een slechte telefoonverbinding via het internet.
En dan het gedoe er om heen. Het lastige in- en uitdoen. Er op letten dat je er niet mee in de regen loopt of onder de douche stapt. Het schoonmaken 's avonds, de angst er ongemerkt één te zullen verliezen; je loopt toch al gauw rond met zo'n duizend euro achter je oor geplakt en achter het andere oor zit nog eens dat bedrag. Zorgen dat je altijd batterijtjes bij je hebt. Even lekker peuteren in je oor wanneer het daar jeukt kan ook niet meer want dan duw je dat luidsprekertje door je trommelvlies.
Toegegeven, zo'n hoorapparaat is tegenwoordig een stukje techniek waar ik m'n petje voor afneem. In mijn jeugd liepen de slechthorende ouderen met een kastje rond dat een stuk groter en zwaarder was dan een pakje sigaretten. Nu zit alles in een vleeskleurig frummeltje dat niets weegt en dat je vrijwel onzichtbaar achter je oor kunt verstoppen. Een dun slangetje gaat je oor binnen naar het minuscule luidsprekertje. Een technisch hoogstandje dus, maar toch.......... het is en blijft een Ramp; niets voor mij.
Het leven zonder hoorapparaat is niet gemakkelijk. Al verscheidene malen moest Beweegmaatje mij op het laatste moment van het fietspad rukken, vlak voor een aanstormende fietser weg. 'Waarom belt die gek dan niet?' 'Hij heeft gebeld.' Op verjaardagen mis ik vrijwel de hele conversatie. Wanneer ik met Gezelligheidmaatje naar een theatervoorstelling ben geweest moet zij mij na afloop vertellen waarover het ging. Bij de tv moet ik de ondertitels inschakelen en zo zijn er nog talloze ongemakken. Toch denk ik dat ik dit alles prefereer boven de ongemakken van een hoorapparaat. Ik heb nog twee weken om het uit te proberen.
