Het 'huis in Domburg'.

Toen Beweegmaatje mij uitnodigde voor een weekje vakantie in een 'huis in Domburg' ging er meteen een lampje bij me branden. Vroeger, als kind, hoorde ik mijn oom en tante vaak over het 'huis in Domburg' praten. Het was een familiehuis waar zij vaak de vakanties doorbrachten. Misschien zou ik dat huis daar nog te zien krijgen, maar ja.... er zijn natuurlijk heel veel huizen in Domburg.

Wie schetst mijn verbazing toen mijn neef, nadat ik hem mijn vakantieadres had gemaild, meteen reageerde met 'jullie gaan naar ons vroegere familiehuis'. Het was bijna niet te geloven. Van al die huizen in Domburg gingen wij uitgerekend naar het huis waar mijn neef als kind zo vaak gelogeerd had en, zoals hij zei, heel wat voetstappen had liggen. Het was dan ook een heel vreemde ervaring toen ik daar voor de deur stond. Zo heeft ook mijn familie daar vele jaren geleden gestaan. De hal leek niet veel veranderd. Alles was groot en ruim. De schuifdeuren tussen de twee grote zitkamers waren nog aanwezig. De tegeltjes in de keuken en wc waren zonder twijfel dezelfde die zij daar ooit zagen. Zelfs delen van het meubilair konden nog door hen zijn achtergelaten. Het enige dat zij beslist niet hadden gezien waren de zonnepanelen op het dak.

We troffen het bijzonder met het weer en hebben dan ook vaak in de geweldig grote tuin kunnen zitten. Wanneer wij de behoefte hadden even lekker alleen te zijn dan bood het huis daar genoeg ruimte voor. Je hoefde maar de weg over te steken om via smalle bospaadjes naar het strand of naar het dorp te kunnen wandelen. In de omgeving was het schitterende natuurgebied 'Oranjezon' waar we verschillende wandelroutes hebben gevolgd. Een bezoek aan het nabijgelegen Veere was ook beslist de moeite waard. Kortom.... het was helemaal vakantie!

De beste Maatjes.

Al meerdere malen schreef ik in deze blogs over mijn Beweegmaatje. Met haar kwam ik in contact via het internet doordat wij allebei iemand zochten met wie wij wekelijks flinke, stevige wandelingen konden maken, in de omgeving en wat verder weg. Al na de eerste wandeling was het duidelijk dat het klikte. Zelfde tempo, zelfde afstanden, zelfde belangstelling en..... wat toch wel het belangrijkste is, het samen intens kunnen genieten van al het moois dat we tijdens die wandelingen tegenkomen. Gedeelde pret is dubbele pret!

Gisteren introduceerde ik al mijn Gezelligheidmaatje. Regelmatig wisselen wij bij een kopje thee of koffie, niet zelden in combinatie met zoete lekkermijen, ons wel en wee uit en soms gaan we samen de grote stad in of naar een bioscoop- of toneelvoorstelling. Wij kunnen bij elkaar steen en been klagen over het weer en over het ouder worden, maar kunnen er gelukkig ook hartelijk om lachen. Naast deze lijfelijke ontmoetingen, meerdere malen per week, hebben wij dagelijks e-mailcontact om elkaar te laten weten dat we nog bestaan.

Ik ben in het gelukkige bezit van nog meer maatjes.

Mijn Saunamaatje, de naam spreekt voor zichzelf. Met haar ga ik regelmatig richting Almere om het luie zweet kwijt te raken en zij vind het heerlijk wanneer ik bij die gelegenheid haar rug stevig masseer met scrubzout totdat die helemaal rood ziet. Het is een zwijgzaam type, maar niet heus, zodat na afloop ook mijn oren gloeien.

Dan is er een Computermaatje. Ik help haar soms met computerproblemen en het fijne van haar is dat zij dan niet ondertussen passief zit toe te kijken, maar creatief meedenkt en zelf ook een heel duidelijk aandeel heeft in de oplossing van de problemen. Zij heeft van mij het bewerken van foto's geleerd; inmiddels kan ik op dit gebied heel veel van haar leren.

Mijn Warmtemaatje en ik hebben allebei een groot verlies meegemaakt en voelen als geen ander aan hoe dat is. In een heerlijk warme knuf kunnen wij elkaar troost en begrip geven. Maar ook over luchtiger zaken als haar kippen, rommelmarktjes en de computer kunnen we gezellig babbelen. Ze neemt vaak zelfgeplukte bloempjes voor me mee.

Allemaal vrouwen?

Neen. Ik heb een mannelijk Borrelmaatje. Hij heeft voor mij, toen ik geplaagd werd door een hevige buikgriep, de wc schoon gemaakt en dat vergeet ik nooit. We kunnen, onder het genot van een lekker borreltje, elkaar onze vakantiefilmpjes tonen op de computer en over van alles praten. Computers, de tuin en ja.... ook over vrouwen. Ik ben, zo zegt hij, de enige (naast zijn vrouw) voor wie hij geen geheimen heeft en dat is natuurlijk best fijn om te horen.

Eén van mijn vele toverlantaarnkennissen beschouw ik als een maatje. Misschien omdat wij allebei echte gevoelsmensen zijn en niet in de laatste plaats omdat wij hetzelfde gevoel voor humor hebben. Niet te tellen hoe vaak wij elkaar reeds in een deuk hebben laten liggen met ons ronduit kolderiek gedrag. Ik noem hem dus maar mijn Koldermaatje. Wanneer mijn blog een tijdje in de versukkeling is geraakt is hij meestal degene die mij weer aanspoort te gaan schrijven.

Dan is er nog mijn oude Schoolmaatje die nu al vele jaren samenwoont met een vriend. Een jaar of vijf geleden werd het contact hernieuwd toen we een reunie organiseerden van de Christelijke Jeugdvereniging waar we allebei lid van waren. Ze wonen wat verder weg en daarom logeren we soms een weekendje bij elkaar. Ze sturen mij regelmatig in hun mailtjes 'veel liefs'.

Ik ben een rijk man met al die Maatjes en dat besef ik. Zij zijn mij zeer dierbaar, zij zijn mij lief.

Herrie.

Nooit geweten dat er zoveel herrie om mij heen was. Gisteren heb ik, nadat ik dat vele jaren lang heb uitgesteld omdat ik al wist waar het op uit zou draaien, de gang naar de audicien gemaakt om mij door hem, voorlopig op proef, een hoorapparaat te laten aanmeten. Mijn eerste indruk is kort en goed: een Ramp!

Een eenvoudige rondgang door je huis wordt een survivaltocht. Het doortrekken van de wc.... de Niagara is er niets bij. De traptreden kraken zo vervaarlijk dat je verwacht er ieder moment doorheen te zullen zakken. Een kopje neerzetten klinkt als granaatvuur. Het tikken van de klok wordt een dreigende tijdbom. Ik heb mij moeten bedwingen om hem niet, zoals je in spannende films ziet, op het laatste moment het raam uit te gooien.

Het ritselen van mijn kleding, het strijken door mijn haar, het lopen over het laminaat, het wordt allemaal duizendmaal versterkt zodat ik er een barstende hoofdpijn van krijg en er doodmoe van wordt. Even lekker onderuit gaan op de bank kan niet meer want dan zitten die apparaatjes in de weg. In de supermarkt zou je willen roepen: 'Doe eens een beetje rustig met die karretjes!' Het allervervelendste is nog dat ik bij het spreken mijn eigen stem hoor, blikkerig en net iets later, net als bij een slechte telefoonverbinding via het internet.

En dan het gedoe er om heen. Het lastige in- en uitdoen. Er op letten dat je er niet mee in de regen loopt of onder de douche stapt. Het schoonmaken 's avonds, de angst er ongemerkt één te zullen verliezen; je loopt toch al gauw rond met zo'n duizend euro achter je oor geplakt en achter het andere oor zit nog eens dat bedrag. Zorgen dat je altijd batterijtjes bij je hebt. Even lekker peuteren in je oor wanneer het daar jeukt kan ook niet meer want dan duw je dat luidsprekertje door je trommelvlies.

Toegegeven, zo'n hoorapparaat is tegenwoordig een stukje techniek waar ik m'n petje voor afneem. In mijn jeugd liepen de slechthorende ouderen met een kastje rond dat een stuk groter en zwaarder was dan een pakje sigaretten. Nu zit alles in een vleeskleurig frummeltje dat niets weegt en dat je vrijwel onzichtbaar achter je oor kunt verstoppen. Een dun slangetje gaat je oor binnen naar het minuscule luidsprekertje. Een technisch hoogstandje dus, maar toch.......... het is en blijft een Ramp; niets voor mij.

Het leven zonder hoorapparaat is niet gemakkelijk. Al verscheidene malen moest Beweegmaatje mij op het laatste moment van het fietspad rukken, vlak voor een aanstormende fietser weg. 'Waarom belt die gek dan niet?' 'Hij heeft gebeld.' Op verjaardagen mis ik vrijwel de hele conversatie. Wanneer ik met Gezelligheidmaatje naar een theatervoorstelling ben geweest moet zij mij na afloop vertellen waarover het ging. Bij de tv moet ik de ondertitels inschakelen en zo zijn er nog talloze ongemakken. Toch denk ik dat ik dit alles prefereer boven de ongemakken van een hoorapparaat. Ik heb nog twee weken om het uit te proberen.

Wat je ook doet....

Wat je ook doet, je doet het nooit goed.

Zoals inmiddels bekend mag worden geacht verplaats ik mij gaarne te voet. Ik weet dan ook precies hoe het is om, wanneer je lekker aan het kuieren bent en met je gedachten in hoger sferen vertoeft, plotseling, naar het lijkt vlak achter je, de scherpe ping van een fietsbel te horen. Je schrikt je echt wezenloos! Ik ben dan ook zelf, in mijn rol van fietser, uiterst terughoudend geworden in het gebruik van mijn bel. Nadat ook ik diverse argeloze wandelaars bijna een hartverzakking had bezorgd en daarop regelmatig niet voor publicatie geschikte verwensingen naar mijn hoofd geslingerd had gekregen, verving ik de grote bel op mijn stuur voor een kleiner exemplaar.

Vorige week moest ik een echtpaar passeren dat op en fietspad wandelde. Er was ruimte genoeg om hen voorbij te rijden en dus belde ik niet. 'Hé lul.........., kun je niet bellen? werd mij achterna geroepen. Ik keek nog wat verontschuldigend achterom. Ze stonden daar met van woede vertrokken gezichten dus het leek me niet het moment hen mijn goede bedoelingen kenbaar te gaan maken. Wat je ook doet..................  

Op!

Het zal mij (geen) worst wezen.

Hoewel het mijn streven is om vlees en vleeswaren zoveel mogelijk te mijden, bleek ik niet bestand tegen de aanbieding die Albert Heijn voor mij in petto had. De gigagrote leverworsten van een pond die de kruidenier voor het belachelijke prijsje van 99 cent aan de man bracht, lagen mij zo verleidelijk toe te lachen vanuit de koeling dat ik er, voordat ik het wist, even later één in mijn mandje had liggen. Soms snak ik wat later op de avond wel eens naar een hartig hapje, vandaar.

De worst was dus bedoeld voor de avonduren, maar vanmiddag al settelde ik mij op de bank met in de ene hand de worst en in de andere hand een mes. Na de eerste plak volgde de tweede en daarna ging het in een rap tempo totdat een toenemend gevoel van misselijkheid mij dwong met deze weerzinwekkende bezigheid te stoppen.

Honi soit qui mal y pense.

En was het lekker? Ach, wat kun je heden ten dage verwachten voor 99 eurocenten? Troep! En dat was het ook. Geen smaak aan. Ik ben dan ook maar weer gauw full time vegetariër geworden.

Snertweer.

We zijn tot nu toe dit jaar niet bepaald rijkelijk bedeeld geweest met zomerse dagen, maar vandaag was het er dan toch zo één. Lekker in de tuin gezeten, nog een wandeling gemaakt, een gezellige en lange skype-babbel met een vriend in luchtige kledij.... helemaal echt zomer.

En dan is het tijd om de avondmaaltijd te gaan bereiden en blijkt dat ik erg weinig in huis heb. M'n blik valt op een blik. Erwtensoep! Kan dat wel op zo'n prachtige zomerdag als deze? Vast wel. Voor erwtensoep kun je me altijd wel wakker maken en de seizoenen zijn in Nederland toch al geruime tijd volkomen in de war.... openmaken maar dat blik!

Gezeten in de fleurige tuinstoel op mijn nog steeds door een mild zonnetje gekoesterd terras heb ik het mij goed laten smaken. Het was vandaag dus toch weer een snertdag!

Zwembroek gezocht.

Steeds pijnlijker dringt het tot mij door dat ik niet meer van deze tijd ben. Het was mij in het straatbeeld al opgevallen dat de korte broek voor mannen niet meer bestaat. De korte broek van vroeger waarin mannen met enige trots hun stevig gespierde bovenbenen konden etaleren is vervangen door een in wilde kleuren bedrukt slobberig geval dat tot ver over de knieën hangt. Een kledingstuk waarin vroeger de clowns optraden in het circus. Een paar oversized schoenen er onder en het publiek gierde het uit van het lachen. Nu lopen ze dus zo over straat.

Op zoek naar een zwembroek ontdekte ik dat het in die sector al niet veel beter gesteld is. Pas na tientallen minuten vruchteloos zoekend langs de kledingrekken te hebben geschuifeld kwam ik er achter dat die rare driekwart broeken die daar hingen verkocht werden als zwembroeken.









Oké, na wat shoppen op het internet ontdekte ik dat ze nog wel bestaan, de gewone, echte zwembroeken, maar je moet er wel naar zoeken. Dat doe ik dan maar. Mijn gespierde wandel-dijen mogen best gezien worden!