soms zou ik weleens willen dat
verdriet een meetbaar iets was
zodat ik dan precies zou weten: nu
heb ik nog zeven kilo in mij
of twaalf kubieke meter,
ik noem maar wat.
soms denk ik: als ik mijn verdriet
kon meten, ja, dan wist ik,
wanneer ik heb gehuild, dat is dan
toch alweer een pondje minder
of veertig decimeter;
dat ruimt weer lekker op.
soms heb ik het gevoel dat het
nog lang zal moeten duren
voordat al dat verdriet in mij
echt weg is en voorgoed verdwenen.
maar wie zal zeggen hòe lang nog?
verdriet valt immers niet te meten.
