Een pad door het riet.

Ik trek mijn wandelschoenen aan
al opgewekt en blij
Ik weet niet waar ik heen zal gaan
de wereld is van mij.

Dat zong ik uit volle borst toen ik vanmorgen opstond en meteen al in de gaten had dat het weer een mooie, zonnige dag zou gaan worden. Een dag om een heerlijke wandeling te gaan maken. Een paar uur later reed ik op de fiets naar Naarden/Bussum, op weg naar het beginpunt van het Laarzenpad, aan de zuidrand van het Naardermeeer. 'Vergeet uw laarzen niet' stond er bij de route vermeld, 'want het kan er flink drassig zijn', maar ik verwachtte dat die laarzen, na zo'n lange periode van droogte, niet nodig zouden zijn en dat klopte ook.

Het is een erg mooie wandelroute. Grootdeels tussen het riet en moerasbosjes door, over smalle bruggetjes, over graskades en weilanden en ook nog langs een tweetal vogelobeservatiehutten met een fraai uitzicht over het Naardermeer en haar populatie.


Er gaan tijdens zo'n wandeling heel wat gedachten door mijn hoofd, maar één steeds terugkerende gedachte is:

'Wie ben ik, dat ik zo van al dat moois mag genieten?!'

Een pad door een bos.

Door de komst van een tweede Ivan-schilderij moest het 'Een pad door een bos met herder en schapen' dat al vele jaren lang op de plek boven de bank hing, het veld ruimen.


Ik wilde het oneervol afvoeren naar zolder, maar Lucille maakte mij attent op de naam van de schilder, A. Sleeswijk. Wie is dat? Een Gooische schilder? Dat zou gezien het onderwerp niet zo gek geweest zijn. In dat soort gevallen biedt internet meestal uitkomst. Na wat gegoogle werd mijn duidelijk dat die Sleeswijk toch niet zo'n dertien-in-een-dozijn-schilder was geweest als ik verondersteld had. Schilderijen van hem waren voor rond de € 1500 geveild en waren in het bezit van verzamelaars. Er was een schilderij van hem bij Kunst & Kitsch geweest. En... ik vond op een site een schilderij van hem dat opvallende overeenkomsten vertoonde met het mijne. Het mijne was breder en toonde aan weerskanten daardoor meer van het bos. Er waren op dat andere schilderij geen schapen aanwezig, bij mij wel. De plek waar de schilder gestaan had was overduidelijk op beide schilderijen dezelfde. Wat kon dat betekenen? Was het schilderij op de site een voorstudie voor mijn schilderij??? Andersom kon ik mij nauwelijks voorstellen, want de toevoeging van de schaapjes en het verbreedde formaat was een duidelijke verbetering.


Heel bijzonder is de ogenschijnlijk simpele manier waarop Sleeswijk met een paar vluchtige penseelstreken de schapen en herder heeft neergezet.

Ik heb de foto's en verdere gegevens naar een deskundige gestuurd en hoop er gauw wat meer van te horen.

Toevalskunst?

Bestaat er toeval? Was het toevallig dat ik vorige week naar een lezing over kunst in de bibliotheek ging? Was het toevallig dat na afloop Lucille Willemsen van de Kunstuitleen nog het een en ander vertelde over een schilderij dat, was het toevallig, de dag daarvoor door iemand die het geleend had was teruggebracht?


Terwijl Lucille er nog voor stond zag ik natuurlijk al meteen wie het schilderij achter haar gemaakt had en toen zij een paar passen opzij deed wist ik al meteen zeker: dàt schilderij wil ik bij mij aan de muur. Ik had al een maand of drie geleden een ander schilderij van Ivan Mijatovic geleend.*) Ik was weliswaar van plan dit schilderij over enige tijd te verruilen voor een andere 'Ivan', maar de komst van dit nieuwe schilderij kwam wat te vroeg; ik was nog helemaal niet uitgekeken op het eerste en wilde het nog niet kwijt. Er was natuurlijk nog een andere oplossing: de eerste laten hangen en de tweede er gewoon bij nemen. Het kon immers, vermoedde ik, heel goed boven de bank hangen?!


Gisteren kwam Lucille het 1 meter bij 1 meter grote schilderij persoonlijk brengen. Ik had een bord naast de deur gehangen met de tekst 'WELKOM IN IVANOPOLIS' Met wat feestelijk vertoon werd het schilderij dat daar al hing, een herder met schaapjes, door mij van de muur gehaald en vervolgens hing Lucille de Ivan ervoor in de plaats. Het was meteen goed. niet te hoog en niet te laag en het schilderij kwam op die plek prachtig uit. Ook de combinatie van de twee schilderijen was perfect. Het kijken naar het eerste schilderij stemde mij al heel gelukkig, het zien van beide schilderijen, die elkaar zo goed aanvullen en versterken, geeft mij nu meer dan een dubbel geluksgevoel.

(Machu Picchu. Zie ook mijn blogs van 21, 22, 23 december 2010)

Kwetsen.

Een hele tijd geleden alweer startte ik een tweede webblog en noemde die 'Hencs Vrije Blog'. De bedoeling was daar de stukjes op te plaatsen die mogelijk door sommige lezers als kwetsend zouden konden worden beschouwd. Ik heb nu eenmaal soms nogal uitgesproken meningen en opvattingen op het gebied van politiek, religie, seks en andere min of meer gevoelige zaken en sommigen daarvan zouden anderen kunnen kwetsen. Erg groot is deze tweede weblog niet geworden, want ach...... zo heel veel kwetsende dingen schrijf ik nu ook weer niet. Ik heb daarom het besluit genomen deze weblog te stoppen en de stukjes die er nu op staan geleidelijk over te plaatsen naar mijn 'gewone' blog. Uiteindelijk kan iemand die voelt aankomen dat hij of zij wellicht misschien eventueel gekwetst zou kunnen worden, altijd stoppen met lezen.


Ik hecht er grote waarde aan open en bloot voor mijn opvattingen uit te kunnen komen. Bedenk dat het nimmer mijn bedoeling is wie dan ook onnodig pijn te doen, te beledigen of hoe dan ook te kwetsen. Wanneer dit onverhoopt toch een keer gebeurt, dan betreur ik dat ten zeerste.

Heel vervelend (1)

Mensen die je met een brede glimlach aankijken - zo van: 'wat istie lief hè....' - terwijl hun hond in het bos tegen je aanspringt en met zijn bemodderde poten je nieuwe jas vervuilt.

Straatkonijn (4)

De verhouding tussen Gijs, ons straatkonijn, en mij lijkt een ietsje te zijn bekoeld. Omdat ik hem toch wel erg vaak aantrof in mijn voortuintje en zag hoe hij de daar aanwezige planten en struiken wel heel erg lekker scheen te vinden, zag ik mij genoodzaakt zijn maaltijden toch maar eens op een niet al te brute wijze te onderbreken en hem van mijn grondgebied te verjagen. Ik deed dat niet graag, want het is natuurlijk hartstikke leuk hem van zo dichtbij gade te kunnen slaan, maar ik wil toch ook niet straks een kaalgevreten tuin hebben. Dat is mij dat regelmatige, maar toch altijd vrij kortstondige vermaak nu ook weer niet waard.


Hoe maak je een straatkonijn duidelijk dat hij wat mij betreft van harte welkom is in de voortuin van de buren, maar niet op die paar vierkante meter die bij mijn huis horen? Gijs zal het niet begrepen hebben. Hij keek mij in ieder geval heel verwijtend aan toen ik hem met enig handgeklap verjaagde en wanneer ik nu 's morgens de gordijnen open, zie ik hem ook niet meer zitten aan de overkant van de straat.

Gelukkig.

Ik prijs mij gelukkig dat ik heb geleerd niet alleen anderen te vergeven, maar ook mijzelf.

Wat een genot, wat een plezier.

Er zijn natuurlijk heel veel mannen die met plezier en vlijt de huishouding runnen, maar ik behoor daar niet toe. Ik ben daarin niet de enige, want ik zie maar al te vaak om me heen hoe alleenstaande mannen er een zootje van maken en hun huis compleet laten verloederen. Een dikke laag stof op de meubels, het sanitair in een dergelijk vervuilde staat dat je liever klapt dan daar je plas te gaan doen, deurknoppen die te vies zijn om beet te pakken, van die dingen.

Toen ik er bijna drie jaar geleden alleen voor kwam te staan, kon ik in het begin nog wel de discipline opbrengen om alles goed te onderhouden. Ik lag op mijn knieën de badkamertegels te boenen, lapte de ramen en maakte de koelkast schoon. De laatste tijd echter, ik moet het bekennen, werden dergelijke werkzaamheden steeds minder frequent door mij uitgevoerd. De kamer stoffen en zuigen, de was draaien, mijn bed opmaken, dat ging allemaal nog wel, maar al dat schrobben en boenen stelde ik zo lang mogelijk, te lang eigenlijk, uit.

Sinds vanmorgen heb ik voor al die vervelende karweitjes een hulp in de huishouding. Wat een luxe, wat is dat heerlijk! Ik zat lekker ontspannen uitgebreid te kleppen door de telefoon met een vriendin terwijl er boven in de badkamer iemand voor mij aan het werk was. Mijn eerste indruk is dat ik het ontzettend met haar getroffen heb. Ik heb nog wel een beetje last van schuldgevoel; ik ben het niet gewend een ander voor mij te laten werken, maar aan de andere kant geniet ik er van met volle teugen. En aan verveling kom ik echt nog niet toe. Er blijven nog genoeg dingen over om te doen. Leuke dingen.

Wolluis (2)

Helaas, helaas, ik heb de strijd verloren. De wolluis, een diertje dat je nauwelijks met het blote oog kunt waarnemen, heeft gewonnen. Nu is het natuurlijk wel zo dat zij met zeer velen waren en ik in m'n eentje; dat vijzelt mijn gevoel van eigenwaarde weer wat op. Het was gewoon een ongelijke strijd.

Bijna dagelijks ging ik de witte vlokjes te lijf met een penseel en een kommetje spiritus. Steeds wanneer ik weer wat hoop begon te krijgen dat ze de strijd hadden opgegeven, kwamen ze toch weer terug. Vier orchideeën had ik al in de loop van de tijd weggegooid; vandaag heb ik alle moed verzameld en ook de laatste vier in de kliko gedeponeerd. Best wel pijnlijk, want de orchideeën waren mijn trots. Ze schonken mij een geweldige bloemenpracht, vele jaren lang.

Wat nu? Eerst maar even alles grondig schoonmaken, vensterbank, ramen, gordijnen, en dan, als ik zeker weet dat er zich geen enkele wolluis meer verscholen heeft in een hoekje of gaatje, voorzichtig weer een enkele orchidee aanschaffen. Wanneer dat goed gaat, kunnen er meer volgen. De vensterbank is wel erg kaal geworden.

Straatkonijn (3)

Gijs, ons straatkonijn, maakt voor het nuttigen van zijn maaltijden zeer vaak gebruik van mijn voortuin. Wat hij daar precies eet weet ik niet, maar zolang hij maar van mijn dure buxushaagje afblijft, vind ik het best. Nu schijnen buxussen vergiftig te zijn en zo'n beest heeft dat soort dingen ingeprogrammeerd, dus ik denk dat hij er geen blaadje van zal nemen. Kennerlijk blijft er genoeg voor hem over dat wèl interessant is, want ik zie die kaken in dat kleine bekkie van hem voortdurend op en neer gaan.

Om wat terug te doen voor al die gratis bij mij genuttigde maaltijden zit hij elke dag 's morgens aan de overkant van de straat op mij te wachten tot hij gezien heeft dat ik weer gezond en wel ben opgestaan. Dat is een prettig idee, al vraag ik mij wel af wat hij zal doen wanneer ik eens een keer niet mijn bed uit kom. 112 bellen???

Gedeeld geluk.

Eindelijk, na een lange grijze, grauwe periode met veel regen, weer eens mooi weer met een lekker zonnetje. Dat vraagt natuurlijk om een stevige wandeling. Ik prijs mij gelukkig dat ik in het Gooi mag wonen, omringt door bossen en heiden, waar het goed toeven is.

Het werd dan ook weer een heerlijke wandeling, gewoon in de buurt. Over de Tafelberg, langs de Schaapskooi, over de Grote, Stille Heide. Ik maakte hem noodgedwongen alleen. Dat heeft natuurlijk het enorme voordeel dat je helemaal zelf kunt bepalen waar je gaat en staat, hoe lang en hoe ver je loopt en wanneer het tijd wordt om op een bankje een bammetje te gaan eten. Het grote nadeel is dat je je geluk met helemaal niemand delen kan. Gedeeld geluk is dubbel geluk, zo is dat nu eenmaal.

Gelukkig heb ik dan deze Weblog, waarop ik toch nog wat van dat geluk met mijn lezers delen kan.

In a sentimental mood.

Tien jaar lang schreef ik voor een computerblad columns onder de naam Schuiver. Nu vond ik het welletjes. Ik stopte er mee. Als afscheid schreef ik een stukje in de stijl van een zeer bekende columnist:

Einde.
De man zette met een iets te harde klap zijn bierglas terug op tafel en sprak: ‘Ik zou het echt niet meer weten.’ Ik ging niet in op zijn verzuchting, wetende dat er vanzelf wel een vervolg zou komen. Dat kwam er. ‘Ach weet u, meneer,’ ging hij verder, ‘de mensen denken er zo gemakkelijk over. Die denken dat het zo uit je mouw rolt. Maar dat is niet zo. Het is werken meneer, hard werken.’ Ik kon zijn bewering niet beamen en ook niet ontkennen, niet wetende waarover hij het had, en hield dus mijn mond.

‘Tien jaar.’ zei hij na een minuut van stilte en een slok van zijn bier. ‘Tien jaar, dat is geen kattenpis. Tien maal vier is veertig. Veertig maal heb ik de schijn proberen hoog te houden dat het allemaal zo leuk was. Maar het was niet leuk, het is niet leuk en het zal ook nooit leuk worden.’

‘Eh… wat?’ vroeg ik aarzelend, bang dat de man het mij ernstig kwalijk zou nemen dat ik hem niet direct begreep. Hij reageerde als door een wesp gestoken. ‘Dat computeren natuurlijk. Tien jaar schrijf ik er stukkies over, voor een computerblad. Tien jaar lang vier stukkies. Dat is nog wel te doen hoor, maar het ergste is dat het ook altijd lèuk moest zijn. Een computer is niet leuk, meneer. Computers zijn interessant, handig, verbazingwekkend, niet meer weg te denken en noem maar op, maar leuk….??? Helemaal niet!’

Ik opende mijn mond om zijn woorden wat te relativeren, maar hij ging al verder. ‘Het is slopend meneer, om steeds maar weer wat aardigs te verzinnen, maar het is me gelukt. Tien jaar lang. Maar nu is het over, uit, finito. Ik kap er mee! Voor altijd. Voorgoed!’. Ik zag hoe zijn gezicht zich langzaam ontspande. De vermoeide trekken maakten plaats voor opluchting terwijl hij er toch nog wat verontschuldigend aan toevoegde: ‘Tsja...... aan alles komt een einde.’

De man stond op, maakte een gebaar naar de wat slonzige vrouw achter de bar dat betekende dat zij er voor mij nog maar één moest inschenken en slofte naar de deur. Zijn rug leek nog wat krommer dan toen hij naast me zat. Het gordijn bij de deuropening viel achter hem dicht en ik hoorde hoe zachtjes vanuit het niets de muziek inzette. Een wat weemoedige saxofoon die Duke Ellingtons ‘In a sentimental Mood’ speelde.

	Duke Ellington - In a Sentimental Mood .mp3
	Found at bee mp3 search engine