Naast geboorte-, trouw- en overlijdingsdata zijn er meer dagen die voor altijd in je geheugen gegrift blijven. Voor mij is dat de dag van vandaag, 6 juni. Twee jaar geleden kregen we op het ziekenhuis de uitslag te horen van onderzoeken die Ans had ondergaan omdat ze zich zo vreselijk moe voelde en erge pijn in haar rug had. Het werd een 'slecht-nieuws-gesprek'.
Onze oudste zoon was meegegaan 'voor het geval dat....' Het leek mij wat overdreven. Onderzoeken vielen altijd mee, waarom zou dat dit keer niet zo zijn?! Oké, ook om ons heen kwam het regelmatig voor dat iemand zomaar plotseling ernstig ziek werd en overleed, maar dat gebeurt toch altijd alleen bij anderen? En Ans had nog maar kort daarvoor vier dagen achter elkaar delen van de Pieterpadroute gewandeld! Het leek mij beter dat hij in de wachtkamer zou blijven zitten zodat we niet met een hele optocht de spreekkamer binnen zouden wandelen. Ik kon hem dan altijd even ophalen wanneer dat nodig bleek.
Al na enkele zinnen van de specialist bleek dàt het nodig was. 'Is het beter dat we onze zoon erbij halen?' vroeg Ans. 'Ja, dat zou ik maar even doen.' antwoordde de arts. 'Het is ernstig, Guido' zei ik toen ik mijn zoon erbij haalde, 'Hòe erg het is weten we nog niet, maar het is ernstig.'
De ziekte van Kahle. Het woord 'kanker' werd nog vermeden. Er zijn behandelingen mogelijk. Je kunt er van genezen. Als terloops vallen de woorden 'chemo', 'pruik', 'pijnstillers'. Dit kàn niet. Zijn we in een nare droom beland?
Terug in de auto is het stil; ieder verzonken in gedachten.
Het blijft stil. Wat moet je in hemelsnaam zeggen na zo'n bericht?
.........................
