Mijn eerste echte verkering, liefde is waarschijnlijk een te groot woord, heette Ineke. Ik zat samen met haar op de Kweekschool voor Onderwijzers, in de eerste klas. Wij deden iets wat in die tijd nog heel ongebruikelijk was: tijdens alle lessen die wij volgden zaten wij samen naast elkaar in één bank. Een jongen en een meisje samen, dat was zeer ongewoon; wij waren de enigen die dat durfden.
Met Ineke heb ik iets meegemaakt dat ik hier nauwelijks durf te vertellen. Slechts het feit dat ik mijn lompheid heb ingezien en er oprecht berouw van heb, maakt dat ik het, met heel veel schroom, hier toch maar zal opbiechten. Ik kan het verklaren ook: het was de enorme schrik die mij deed reageren zoals ik toen reageerde toen wij op een avond samen ergens naar toe gingen en zij bij mij achterop mijn nieuwe fiets zat. Volkomen onverwacht werden wij aangereden door een brommer. We lagen allebei naast elkaar op de grond, mijn gevallen fiets tussen ons in.
Boog deze ridder zich bezorgd over zijn geliefde heen om te kijken of zij zich bezeerd had en hielp hij haar overeind? Neen, hij maakte zich zorgen of zijn fiets de botsing had doorstaan en pas toen hij zag dat dat het geval was en Ineke al weer op de been stond, besteedde hij enige aandacht aan haar. Het was dan ook volkomen terecht dat Ineke het een paar dagen later uitmaakte. Iemand die zich in dit prille stadium al zo hufterig gedroeg, dat kon toch nooit wat worden?!
Nu zag ik vandaag dat zij zich op Schoolbank.nl heeft ingeschreven. Ik heb haar een kattebelletje gestuurd: 'Herinner je je mij nog?'. Meer is mij niet toegestaan als 'gewoon' lid. O lieve Ineke, reageer alsjeblieft op mijn berichtje en geef mij, na al die jaren van wroeging, de kans mijn verschrikkelijke blunder van toen goed te maken.
