Bolstruik.

Shakespeare heeft het al zo mooi geschreven: What's in a name? Zou een roos anders hebben geroken wanneer hij een andere naam zou hebben gehad? Lijkt mij niet. Ik maak me dan ook niet zo druk over de namen van de planten en struiken in mijn tuin. Ik vind ze mooi of niet mooi, of ze nou Anemoon of Sansevieria heten, het maakt mij niets uit. De grote, bolvormige struik in mijn tuin, die daar, strategisch opgesteld des zomers mij enige privacy biedt, heet voor mij dan ook simpelweg Bolstruik. Bolstruik ziet er ieder jaar om deze tijd heel bruin en dood en kaal en treurig uit. Je zou geen stuiver voor hem bieden. Ook dit jaar hebben diverse mensen om mij heen zich weer met een bezorgd gezicht naar mij gewend met de vraag: 'Zou dat nou nog wel wat worden????'


'Jawel,' antwoord ik dan opgewekt, mijn eigen twijfels zo goed mogelijk verbergend, 'dat komt echt weer helemaal goed.' Soms geloofde ik het eerlijk gezegd zelf ook niet meer. Het was dit jaar wel een winter met temperaturen van beneden de 20 graden. Heel wat andere planten hadden het niet overleefd, dus of Bolstruik het echt nog wel zou gaan redden???

Menigmaal heb ik al die dorre takjes aan een nauwkeurig onderzoek onderworpen, hopend op een klein groen puntje, het begin van een knopje, een blaadje, een teken van leven, en vanmorgen......


Ja vanmorgen was het zover. Niet eens meer een paar groene puntjes, maar al wat echte knopjes waren als uit het niets verrezen.

Ik voelde me blij en opgelucht. Nu wist ik het dan zeker: Het komt ook dit jaar echt weer helemaal goed met Bolstruik.

Dat is (de) kunst..

Zomaar een tweedehands-boekenwinkeltje in de binnenstad van Schiedam. Waarschijnlijk genoodzaakt door ruimtegebrek heeft de eigenaar voor het raam van zijn winkeltje een stellage gebouwd die vrijwel volledig gevuld is met boeken, boeken, boeken. De veel te dunne plankjes verschillen van kleur, buigen vervaarlijk door en dreigen voortdurend de verbinding met elkaar los te laten. Ze staan schots en scheef, slechts bij elkaar gehouden met wat dunne spijkertjes. De constructie is in één woord 'gammel'. Vroeg of laat moet het een keer fout gaan, dat kan gewoon niet anders. Er hangt een briefje naast: Svp geen fietsen plaatsen. Terecht, want zelfs het kleinste tikje tegen het raam kan fataal zijn. Maar ondanks alle negatieve eigenschappen biedt deze opgetaste handel een prachtig plaatje.

Die vlakverdeling, die verschillende kleuren, de ongewone plaatsing, die bijna tastbaar aanwezige spanning...... dat is kunst! Als de man slim is dan biedt hij het geheel als zodanig te koop aan. Er is vast wel een museum dat er een fors bedrag voor over heeft. Alleen............. het is kunst, maar om het als zodanig te kunnen verkopen.... dat is natuurlijk de kunst.

Zoekplaatje.

Wie stond daar afgelopen zondagmiddag om twee minuten voor drie hoog bovenop de toren en in welke plaats was dat?

Oplossingen kunnen worden gestuurd naar het e-mailadres dat elders op deze Weblog vermeld is. Onder de goede inzenders wordt een bon voor een gratis beklimming van de toren (275 treden!) verloot. Familie van de auteur van deze blog, de fotografe en inwoners van Dordrecht zijn van deelname aan deze prijsvraag uitgesloten.

Om het wat gemakkelijker te maken staat hieronder een foto van het grootse en adembenemende (vooral na een klim van 72 meter!) uitzicht op de historische binnenstad.


(c) foto 1 Irene Popken.

Paaltje 32.

Soms denk ik wel eens: moet ik deze zware taak nu ook nog op mijn toch al zo overbelaste schouders nemen? De immense taak van het Moeten Corrigeren Van Alle Dingen Die Niet Deugen. Ik heb het al zo druk druk druk, maar aan de andere kant.... ìemand moet het toch doen....

Het Goois Natuurreservaat heeft een prachtige wandelroute uitgezet over de Blaricummer- en Tafelbergheide, gemarkeerd door betonnen paaltjes met een rode pijl. Een schitterende wandeling, ik zal er geen kwaad woord van zeggen, maar helaas zit er één heel vervelende en storende fout in deze route. Na paaltje 31 kom je bij een splitsing waar een paaltje ontbreekt en waar je dus maar moet gokken welke weg je zult nemen. Kies je verkeerd, dan kun je lelijk aan het dwalen raken zoals ik zelf een keer heb moeten ervaren. Kies je goed dan kom je een paar honderd meter paaltje 32 tegen dat daar volkomen voor.... eh.... paal staat, want de enige mogelijkheid is daar gewoon het pad te volgen rechtdoor. Dat paaltje had dus op de splitsing moeten staan.


Ik heb dat al minstens anderhalf jaar geleden doorgegeven bij het GN en mij werd verzekerd dat er meteen iemand naar toe zou gaan om het probleem op te lossen. Oké, voor mekaar dus, denk je dan terwijl er een warm gevoel door je lijf trekt omdat je toch maar weer een Heel Goede Daad hebt gedaan, maar toen ik er onlangs weer eens langs liep was er niets veranderd en stond het paaltje nog steeds op de oude plek. Dus nog maar eens een mailtje er tegenaan gegooid en opnieuw werd mij verzekerd dat er snel iets aan gedaan zou gaan worden.

Het was wat lastig, zeiden ze, dat in een boekje met de wandelroutes dat paaltje op die (verkeerde) plek was afgebeeld en wanneer het verplaatst zou worden kon dat ook weer tot verwarring leiden. Waarschijnlijk zou er een tussenpaaltje geplaatst worden bij de splitsing. Een paaltje 31a of 31 en een half, of 32 min of zo. Ik ben benieuwd wat het gaat worden en houd het nu in elk geval goed in de gaten.

Boodschap van een schilder.

Ik kòn het gewoon niet laten. Ik mòest en zou het weten. Zou het kunnen zijn dat Mondriaan een verborgen boodschap heeft nagelaten in zijn Boogie Woogie? Dat zou natuurlijk wereldnieuws zijn. Met trillende handen richtte ik mijn tablet met ingebouwde QR-codescanner op een foto van het befaamde schilderij. Er ging een schok door mij heen toen de app reageerde. Op het scherm verscheen meteen de volgende boodschap:

- Toen ik mij op een regenachtige zondagmiddag wat zat te vervelen besloot ik wat velletjes gekleurd papier in kleine stukjes te knippen en ze met wat plakband op een bord te plakken. Ik zat te bedenken dat er straks, na mijn dood, een 'kunstkenner' misschien wel 100 gulden voor dit gefröbel zou willen betalen. Dat zou me een grap zijn! Misschien schrijven ze er dan ook zoiets bij als: 'De door elkaar dansende kleuren en de dynamiek van het opengebroken netwerk van de lijnen verwijzen volgens sommige beschouwingen naar het dynamische tempo en het bruisende levensritme van de grdte *) stad New York' om die dwaze aankoop te rechtvaardigen. Hahahaha! De groeten van Piet.-

*) De spelfout in de tekst is waarschijnlijk ontstaan door het loslaten van een stukje plakband.


Het met stukjes afplakband bij elkaar gehouden 'schilderij' Victory Boogie Woogie van Mondriaan werd in 1997 door de Nederlandse Stichting Nationaal Fonds Kunstbezit voor 82 miljoen gulden (tweeëntachtig miljoen gulden!!) gekocht van eigenaar S. Newhouse uit New York. Ik vraag het u nogmaals: Zijn we nou niet zo langzamerhand met z'n allen een heel klein beetje gek aan het worden?!

QR-code.

Afgelopen maandag heb ik twee berichten op deze weblog geplaatst. De één was voor een ieder goed te lezen (of in ieder geval te lezen) terwijl het andere bericht zat verpakt in een z.g. QR-code. Je ziet die ontsierende blokjespatronen steeds vaker, in advertenties, op posters en zelfs in musea naast de schilderijen. Ze zijn alleen te lezen door iemand die een mobieltje heeft waarmee je ook kunt fotograferen, een zogeheten smartphone. Ik stel me dan zo voor hoe dat gegaan is bij de code van maandag:

- O kijk Truus, daar hebbie weer zo'n ding met allemaal van die blokkies. Ja, dan mot ik gewoon altijd effe lezen wat daar staat hoor. Heb jij m'n mobiel gezien? - - Ik jouw mobiel gezien? Je moet gewoon zelf eens een beetje op je spullen lette. Je bent altijd alles kwijt. - - Ja, dat moet jij nodig zegge, Als er één is die altijd alles kwijt is dan ben jij dat wel. Oké, je mobieltje zal je niet kwijtrake, want daar zit je doorlopend in te lulle dus die zal je heus niet uit het oog verlieze, maar jij bent wel altijd je sleutels kwijt. Weet je nog dat we een keer bij onszelf hebbe moete inbreke???? - - Ja, en toen we binne ware ontdekte jij dat je de sleutels gewoon in je zak had. Lekker handig van je. - - Bel effe m'n nummer dan ken ik hore waar die ligt. - - Dat gaat nou mooi niet hoor want ik zit toevallig effe bij te prate met me vriendin. Als jij tenminste effe je kop dicht zou wille houwe. -

Deze interessante woordenwisseling gaat nog enige tijd door totdat:
- O verrek, hij zit gewoon in me jaszak. Had je dat niet effe kunne zegge? -

De man richt vol verwachting het apparaatje op de code en drukt op een knop.

- Krijg nou wat! Dat heb ik al eerder geleze! Het staat gewoon in gewone letters in dat berichie er onder. Late ze je daar nou al die moeite voor doen?! -


Dat laatste denk ik ook vaak. Is het niet veel gemakkelijker gewoon in een advertentie te vermelden 'www.huppelepup.nl' en kunnen ze niet gewoon een bordje naast een schilderij hangen waarop de tekst te lezen is? Zijn we nou niet zo langzamerhand met z'n allen een heel klein beetje gek aan het worden?!

Nog eentje dan, hieronder afgebeeld. De oplossing ervan zal ik nooit openbaren. Zoek het dit keer dus maar helemaal zelf uit!


O ja, QR staat voor Quick Response (Snelle Reactie). Een lachertje en volgens mij echt geen blijvertje.

Never the twain shall meet.

Zou het zo kunnen zijn dat een aantal mensen als wandelaar wordt geboren en een ander aantal niet? Zou het kunnen zijn dat de ene groep nooit de andere en de andere nooit de ene zal kunnen begrijpen omdat hun belevingswereld in deze zo totaal verschillend is?

Gisteren was het opeens een prachtige lentedag. Dus snel op de fiets naar Bussum Zuid gereden en daar begonnen met de Ankeveense Plassen wandeling van de NS. Eerst de fraaie bossen en heide van de Franse Kamp doorkruist en daarna via de landgoederen Bantam en Boekesteijn richting Ankeveen. Na de Stichtse Kade kom je dan uit bij de Dammerkade en dat is eigenlijk, na een smal toegangspaadje, een breed graspad, een oude legakker uit de tijd dat hier nog turf werd gestoken, met aan beide zijden het water van de uitgestrekte plassen.


Hier ging ik vroeger, in de tijd dat ik halve dagen werkte, bijna dagelijks heen om daar in alle rust te wandelen, te zonnen en......... te zwemmen. Ik kan het me nauwelijks nog voorstellen, want hoelang is het al niet geleden dat ik heb gezwommen in buitenwater?! Het is daar zo mooi dat ik ooit had besloten straks mijn as daar te laten uitstrooien. Inmiddels heb ik een andere plek bedacht, maar het blijft daar schitterend. Na de plassen ben ik een heel eind de Vecht gevolgd, langs de woonboten, eerst langs de verkeersweg en daarna, de andere kant weer op, over een zeer smal en stil weggetje, ook weer met woonboten. Dan komt er een heel lang stuk door de polder, over een smal kerkenpaadje. In de verte zie je de skyline van Weesp al liggen, die slechts langzaam dichterbij komt. Maar uiteindelijk ben je dan toch in het oude stadje en daar is het ook wel aangenaam rondwandelen. Op het station stond de trein al op me te wachten en na een minuutje reed hij weg. Soms gaat het nog wel eens goed bij de NS. Binnen een fractie van de tijd die ik er over gelopen had, was ik weer op mijn uitgangspunt terug. Een wandeling van 22 km lang en dan in een minuut of tien weer terug naar waar je begonnen bent.

Ik kan daarvan genieten, van het begin tot aan het eind, maar toen ik mijn enthousiaste verhaal aan een vriendin mailde kreeg ik de reactie die ik verwachtte: Niets voor haar. Voor haar moest een wandeling een doel hebben en omdat ik weer naar het begin was teruggekeerd was deze wandeling zonder doel geweest. Zij ziet wandelen als het via de kortste weg te voet verplaatsen van A naar B, waar bij A het vertrekpunt is en B altijd een terrasje. Hoe korter de afstand tussen A en B dan is, hoe beter. Ik heb haar nog niet kunnen bijbrengen dat het 'doel' van mijn wandeling, de wandeling op zich is. Het Grote Genieten, de Ontspanning, het inademen van Frisse Lucht. De Vreugde van het Bewegen.
Jammer is dat, maar het zal nooit anders worden: Never the twain shall meet.

????????????

Zo maar......

Er zijn heel wat mensen die goed kunnen schrijven. Jammer dat er maar zo weinig mensen zijn die goed kunnen lezen.

Toen de beelden leerden lopen (2).

Gisteren schreef ik over de prachtige film 'Hugo'. Er was in deze film een scene die mij bijzonder trof. Een van de hoofdrolspelers bediende hierin een oeroude Pathé filmprojector. Niet aangedreven met een motortje, maar nog gewoon met de hand door middel van een grote slinger. Ik herkende het naaimachineachtige geratel van de projector, maar meer nog herkende ik de jongensachtige glans in de ogen van de man die het apparaat bediende.


Dat was precies de glans in de ogen die ik ook had gezien wanneer één van mijn collega-toverlantaarn-en-film-verzamelaars een soortgelijke projector bediende. Een glans die eigenlijk niet te beschrijven is. Een glans die alleen de ogen kan doen oplichten van een man die zoiets bijzonders doet als het bedienen van zo'n oeroude filmprojector. Een man die, als bij toverkracht, op een scherm de beelden ziet verschijnen die hij met dat apparaat weet op te roepen. Een glans die uniek is.

Toen de beelden leerden lopen.

Vanavond heb ik in de plaatselijke bioscoop de film gezien die waarschijnlijk de Beste Film van 2012 gaat worden. Een film die alles in zich heeft wat een film tot een goede film maakt: spanning, schoonheid, verrassing, humor, mooie beelden, romantiek, geweldige trucs en effecten, interessantheid, ontroering, prima acteurs, een goed scenario en nog veel, veel meer. Dat de film ook nog in 3D is maakte het voor mij nòg aantrekkelijker hem te gaan zien.

De aangenaam gedecolleteerde jongedame achter de kassa zat er, geheel in stijl, ook al overduidelijk in 3D bij en dat maakt bij mannen vaak de tongriem los. Dus zei ik, om maar wat te zeggen te hebben: 'Ik heb de film al op DVD gezien, maar ik vond het zo'n fantastische film dat ik hem nog wel eens, en nu in 3D, wil zien.' Jongedame riep op een quasi verbaasde toon uit: 'Op DVD????????', waarbij zij olijk naar mij glimlachte. 'O jeetje,' zei ik, 'dat kan natuurlijk nog helemaal niet.......' Foutje! Officieel is de film nog niet eens op DVD uitgebracht, maar zoals bekend zijn ze al heel lang van te voren van het internet te plukken. Nadat ik de film 'Hugo' thuis op het televisiescherm in twee dimensies gezien had, (geleend van een vage kennis natuurlijk) wist ik al meteen: 'Zodra die in de bioscoop komt ga ik er naar toe, om hem in 3D te zien... en op een groot scherm'. Vanavond was het dus zover. Dat was genieten!

Hugo is een weesjongen die in de klokkentoren van een treinstation in Parijs woont. Hij ontdekt dat er een mysterieus verband bestaat tussen het overlijden van zijn vader, zijn humeurige buurman die de eigenaar is van een speelgoedwinkeltje, en een mechanische pop die een hartvormige sleutel nodig schijnt te hebben om weer te gaan werken. Samen met een wat excentriek meisje probeert hij het geheimzinnige raadsel op te lossen. Van het verhaal wil ik verder niet te veel vertellen omdat dan veel van de ingebouwde verrassing verdwenen is, maar voor mensen die, net als ik, geïnteresseerd zijn in de (pre-)cinema, is het een feest der herkenning met een bijzonder verrassende plot. Een film die je niet mag missen. De film is gebaseerd op de door Brian Selznick geschreven bestseller The Invention of Hugo Cabret en is geregisseerd door Martin Scorsese. Echt een familiefilm met diepte!