Sinds een paar weken volg ik een cursus Tibetaans Boeddhisme. Ik kom daar leringen tegen waarvan ik denk 'het zal wel' en een aantal waarvan ik denk 'not my cup of tea', maar daarnaast ook heel veel leringen die mij aanspreken.
Wat mij opvalt is hoe eenvoudig wijsheid kan zijn. Dat wil zeggen, heel eenvoudig in theorie, maar soms verschrikkelijk moeilijk in de praktijk te brengen. Neem nou wat Boeddha zegt over boosheid.
Een paar dagen geleden gebeurde het weer. Een vrouw stak aan de picknicktafel, waaraan wij met een groepje zaten uit te rusten van een fietstocht, zonder iets te vragen aan haar tafelgenoten een sigaret op en blies zonder enige gêne de gore rookwolken over ons uit. Wanneer er iets is waar mijn bloed van begint te koken dan is het wel dat iemand in mijn nabije omgeving op zo'n grove wijze voorrang geeft aan zijn of haar verslaving boven de belangen en het welzijn van de mensen om hem heen. Ik ben tegen iedere vorm van geweld, maar op zo'n moment zou ik bijna gaan meppen. Het heeft mij veel moeite gekost om, heel veel jaren geleden alweer, van die smerige gewoonte af te komen en nu word ik razend wanneer een ander toch nog even mijn longen gaat zitten asfalteren. Dan praat ik nog niet eens over de vreselijke stank en de weerzinwekkende aanblik die het geeft.
Boeddha leert ons dat we ons niet boos moeten maken in zo'n geval, maar slechts deernis moeten voelen. We moeten beseffen dat iemand die zo bruut over de belangen van anderen heen walst, slecht karma voor zichzelf creëert, dat zeker naar hem zal terugkeren. In plaats van erbij betrokken te raken en nog meer negativiteit op te bouwen, kun je beter empathie, deernis, voor hem voelen.
Het voelen van deernis lukt mij in zo'n geval nog wel, maar daarmee gaat mijn boosheid niet weg. Nou ja.... ik ben ook nog maar twee weken met de cursus bezig.
