Minister van Tabak.

Bij de tabaksmaffia zullen de champagneflessen geknald hebben toen de huidige regering in oktober 2010 het bordes betrad. Voorbij waren de tijden van lastige Ministers van Volksgezondheid als een Els Borst die in korte tijd het tabaksgebruik sterk wist terug te dringen, en van een Ab Klink die, zij het dan op een wat onhandige wijze, bereikte dat roken in de horeca en andere publieke gelegenheden not-done werd. Edith Schippers had al voordat zij de politiek instapte en ook in de tijd dat zij in de Kamer zat als 'woordvoerder voor de volksgezondheid' bewezen de belangen van haar vriendjes in de tabaksindustrie veel belangrijker te vinden dan de gezondheid van de burgers, wier belangen zij eigenlijk zou moeten behartigen. En ja hoor.... al tijdens de formatieonderhandelingen werden veel maatregelen om het roken terug te dringen, in het verleden vaak zo moeizaam bereikt, in één klap samengevoegd onder het woordje 'betutteling' en van tafel geveegd. Feest bij de producenten van tabak; verdriet bij gezondheidsorganisaties als CAN en Stivoro die al hun werk nu......... ja.... in rook zagen opgaan.

Betutteling? Je laat als ouders je kind toch ook niet met een geladen pistool spelen omdat je het niet wilt betuttelen? We hebben het hier wel over een levensbedreigende situatie die snel en stevig ingrijpen vereist. Dan neem je als ouder je verantwoordelijkheden en dat zou een regering ook moeten doen. Roken is nog steeds doodsoorzaak nummer één en kost jaarlijks tienduizenden mensenlevens, maakt talloze mensen ernstig ziek en maakt het heel veel mensen onmogelijk op onbekommerde wijze van het leven te genieten. Een Minister van Volksgezondheid is niet een minister van anti-betutteling en heeft er voor te zorgen dat er volksgezondheid geleverd wordt. Dat dit hier niet gebeurt is heel ernstig.

Vanavond bracht het programma Zembla de praktijken van deze 'Minister van Tabak' in beeld. Ze heeft al veel bereikt in haar nog korte cariere. De levensbedreigende sigaretten worden weer in fraaie doosjes verpakt om de jeugd tot roken te verleiden, want wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Iets wat in zo'n mooi pakje zit kan toch niet slecht voor je zijn?! In de horeca wordt weer onbekommerd doorgepaft en wie daar niet tegen kan die moet maar thuis blijven. De hulp aan mensen die willen stoppen met hun verslaving wordt stilgezet. Het aantal verkooppunten van de dodelijke tabak wordt niet verminderd. Voorlichtende campagnes worden geschrapt, want de schoorsteen van de tabaksgiganten moet koste wat het kost, al zijn dat mensenlevens, blijven roken.




Het is te hopen dat deze levensgevaarlijke minister snel het veld moet ruimen voor een èchte Minister van Volksgezondheid. We weten nu in ieder geval welke partijen we NIET moeten stemmen de volgende keer bij de verkiezingen.

Gaat u maar voor.

'Gaat u maar voor'. Die woorden werden uitgesproken door een jongen van een jaar of achttien die samen met zijn vriend aan de andere kant van het poortje van een fietspad kwam aanrijden. Ik kwam vanaf mijn kant aanrijden en het werd duidelijk dat we tegelijkertijd bij het poortje zouden aankomen en dat we er niet allebei tegelijk doorheen konden zigzaggen.

'Gaat u maar voor' zei toen die jongen en hij zei het niet op een onverschillige, verveelde, plichtmatige toon, maar met een stem waaruit beleefdheid en respect klonk.

Ik heb het nu een aantal malen meegemaakt dat, in een bus of trein, een jongere zijn zitplaats aan mij aanbood. De eerste keer reageerde ik verward, beledigd bijna. Een beetje korzelig weigerde ik de aangeboden plaats. 'Die denkt toch niet dat ik al zo'n verschrikkelijk ouwe zak ben dat ik niet meer op mijn benen kan staan??!' Inmiddels accepteer ik deze aardig bedoelde geste met een vriendelijke glimlach en een 'dank je wel'.

Achter ons ligt een tijd waarin het leek dat het met 'de jeugd van tegenwoordig' alleen maar bergafwaarts ging. De verloedering en verhuftering nam soms ernstige vormen aan. Maar de laatste tijd merk ik een duidelijke verandering. Het is weer 'vet cool' om aardig, netjes, beleefd en aangenaam te zijn. Tegen ouderen bijvoorbeeld.

Alles om ons heen verandert voortdurend. Alles gaat in een golfbeweging, up en down, up en down. Wat een bof dat het nu weer up gaat.

AH of toch maar ah.

Wij hebben twee Albert Heijns bij ons in het dorp. De één, in het 'oude dorp' is nog maar een maandje geleden helemaal verbouwd, vergroot en uitgebreid. De ander, in het nieuwere winkelcentrum, was ook nog niet zo lang geleden helemaal verbouwd, maar tot mijn verbazing werd de afgelopen weken deze winkel nogmaals helemaal onder handen genomen en vernieuwd, nog meer uitgebreid en nog groter gemaakt. Vandaag gingen de deuren weer open.

Echt blij ben ik niet met deze verbouwingen. Toen die één in het dorp nog niet vernieuwd was, had die winkel mijn voorkeur. De winkel was overzichtelijk, en voor een grote supermarkt redelijk klantvriendelijk. Je kon er alles meteen vinden en afrekenen deed je nog gewoon bij de kassa en niet via een zelf-scan systeem.

Ik vraag mij af of AH er verstandig aan doet al zijn winkels zo te veranderen. Het zou wel eens kunnen zijn dat voor veel mensen de tijd van meer, groter, uitgebreider, luxer, voller, enz. zo langzamerhand voorbij is en dat veel klanten eigenlijk het liefste terug willen naar een supermarkt die de gewone kleinschalige buurtwinkel het dichtst benadert.

Een prijs!

Zoals ieder jaar kon je tijdens de Atelierroute bij iedere deelnemende kunstenaar een bonnetje invullen. Daar kon je een prijs mee winnen; de winnaar werd aan het eind van de twee dagen getrokken. Eén prijs maar, en omdat ik 'toch nooit wat win' vulde ik ze vaak niet eens in. Maar dit keer had iedere kunstenaar, omdat het de 15e keer was, een prijs beschikbaar gesteld. Bijna 50 prijzen dus. Dat verhoogde de kans iets te winnen aanzienlijk. Als je wat gewonnen had, werd je zondagavond gebeld.

Het werd zes uur, zeven uur..... geen prijs. Ik had de hoop al opgegeven, maar rond acht uur ging toch nog de telefoon. Irene Hoogeveen, één van mijn favorieten tijdens de routedagen. Ik had een olieverfschilderij van haar gewonnen!


Vanmiddag kwam ze het nog zelf overhandigen ook. Een allerliefst typisch Hollands landschapje met wolken, bomen en water, waar ik erg blij mee ben. Het hangt nu bij mij aan de muur en ik kan nu nooit meer zeggen dat ik 'toch nooit wat win'.

Wat een kunst!

Het was koud, nat en guur buiten, het was steeds tussen de buien door fietsen van hot naar her, het was knap vermoeiend al met al, zo'n hele dag in actie, maar... het was het, ondanks dat alles, toch weer ten volle waard. Gisteren en vandaag werden in Huizen weer de jaarlijkse Atelierdagen gehouden. Voor de 15e keer alweer. Een kleine vijftig kunstenaars uit Huizen hadden ook dit jaar weer de deur van hun atelier, woning of expositieruimte wagenwijd open gezet voor belangstellenden. Voor mij is dat ieder jaar weer een geweldig feest.

Veel deelnemende kunstenaars zijn in de loop der jaren voor mij goede bekenden, vrienden bijna geworden. Ik bewonder hun werk en ben benieuwd wat er het afgelopen jaar bij is gekomen. Soms onder het genot van een kop koffie of wijntje praten we weer even gezellig bij.

Ieder jaar zijn er ook weer nieuwe deelnemers, vaak met een verrassende, verrijkende, verfrissende inbreng. Een enkele keer stap ik ergens binnen en is mijn eerste gedachte: 'Hoe kom ik hier weer zo snel mogelijk op een nette manier weg.' Het is zo onaardig je meteen om te draaien en de kamer weer te verlaten. Dan loop ik maar even snel beleefd de kunstwerken langs en mompel dat ik het heel apart vind. Dat kan van alles betekenen. Maar meestal hoef ik niet te faken en geniet ik echt van al het tentoongestelde.


Dominique Prins - Cassandre, brons, 72 cm hoog.
Het is steeds weer fantastisch te zien wat een mooie dingen mensen kunnen maken. Dus Irene, Simone, Iwan, Esther (2x), Dominique, Rudolf, Nathalie, Pieter, Angélique, Niek, Johan, Michiel, Hanneke en al die anderen die mij dit weekend weer zo aangenaam hebben verrast.... bedankt en tot volgend jaar.

Persona non grata.

Lang geleden, toen ik jong was, had je een Koude Oorlog en een IJzeren Gordijn. In die tijd gebeurde het in Rusland regelmatig dat personen die uit de politieke gratie waren, gewoon simpelweg op groepsfoto's werden weggeretoucheerd. Daardoor leek het alsof zo'n persoon nooit bestaan had. Dat daarmee de geschiedenis vervalst werd was niet zo netjes natuurlijk, maar dat paste wel weer mooi bij het beeld dat wij van die slechte en gevaarlijke Russen hadden.

Toentertijd was het nog niet zo gemakkelijk om op die manier iemand spoorloos te laten verdwijnen, maar tegenwoordig kan iedereen het, dank zij de vele Photoshopachtige computerprogramma's. Het is een kunstje dat iedereen kan leren. Het vergt soms wel wat geduld, nauwkeurigheid en daardoor ook veel tijd.

Goede kennissen van mij lieten mij met gepaste trots een foto zien van hun dochter en schoonzoon die waren gefotografeerd op Prinsjesdag. Zij natuurlijk getooid met een fraaie hoed. Helaas was er op dat moment net een man met fiets op de achtergrond aanwezig die, onbedoeld maar toch wel hinderlijk, het geheel een wat rommelig aanzien gaf. Of ik daar wat aan kon doen.....

Dat kon ik wel en hieronder is het resultaat.

Altijd 1 april.

Bij onze Nederlandse Spoorwegen lijkt het het hele jaar door 1 april. Toen ik, jaren geleden alweer, het bericht las dat er vertragingen onstonden vanwege herfstblaadjes op de rails, dacht ik meteen aan een grap. In alle landen om ons heen met vaak slechtere weersomstanden reden de treinen immers gewoon altijd door?! Helaas, het was geen grap maar bittere werkelijkheid. Het kon echter nog erger: een dagje flink vriezen en de dienstregeling wordt meteen geminimaliseerd. De NS laat haar klanten dan gewoon lekker in de kou staan.

De nieuw aangeschafte Sprintertreinen bleken niet meer van toiletten te zijn voorzien. Wederom denk je dan allereerst aan een grap. Dit kan toch niet waar zijn. Hoeveel, vaak wat oudere mensen, moeten immers soms onverwacht en dringend tijdens een wat langere treinreis naar de w.c.? Het kan echter nog grappiger: de NS heeft nu een oplossing gevonden voor mensen met hoge nood. Passagiers krijgen op verzoek een plaszak, waarmee zij zich even terug kunnen trekken in de cabine van de conducteur.


Wanneer dit bericht op 1 april was gelanceerd zou het de prijs hebben gekregen voor de beste 1 aprilgrap van het jaar. Helaas....... bij de NS zijn dergelijke grappen altijd werkelijkheid. De conducteurs zullen zeker niet om kunnen lachen om het nieuws dat hun hokje als openbaar toilet gebruikt zal gaan worden. Ik kan al jarenlang niet meer lachen om de 'grappen' van de N.S.

Dierendag.

Vandaag, 4 oktober, is het Dierendag.

Mijn lerares van de Cursus Tibetaans Boeddhisme leerde ons dat Boeddhisten volgens één van de Vijf Voorschriften geen levende wezens mogen doden. Echt bijzonder is dat niet, want de meeste godsdiensten schrijven eveneens het 'Gij zult niet doden' als één van hun leefregels of geboden voor. De Boeddhisten gaan hierin echter toch wel een stuk verder dan de meeste anderen. Mijn lerares vertelde dat zij soms lange tijd van streek is wanneer zij een mug heeft doodgeslagen. Dan moet er spijt betoond worden en soms een daad verricht worden die de wandaad compenseert. Wanneer je mieren in de keuken hebt dan moeten deze met een papiertje met wat zoetigheid worden gevangen en vervolgens buiten weer losgelaten worden. Mij gaat dat te ver.

Vandaag zijn er op verschillende boeddhistische centra speciale dierenbevrijdings-bijeenkomsten met bijzondere liturgieën en ceremoniën. Bij een andere gelegenheid werden wat kilo's nog levende paling bij een restaurant opgekocht en vervolgens naar Zeeland gebracht, waar zij werden vrijgelaten. Ook dat gaat mij te ver. Maar oké.....

Wat mij dan toch wel heel erg verbaast is dat diezelfde diervriendelijke mensen geen probleem hebben met het consumeren van een flink stuk vlees bij hun maaltijd, en dat terwijl je toch maar één keer een film over een slachthuis op de televisie hoeft te hebben gezien om op slag vegetariër te worden.

God noch gebod.

Toen God laatst wakker schrok
-hij had zich twee millennia niet met de mens bemoeid-
zag hij dat het niet goed was.

'Wat hebben ze in hemelsnaam
beneden uitgespookt?'
dacht hij.
'Ze hebben er, heel kort gezegd,
een zootje van gemaakt!
Geloven doen zij allemaal
alleen nog in zichzelf.
Ze hebben, zo te zien,
God noch gebod nog langer nodig.'

'Oké'
dacht hij.
'Dan zoeken ze
het verder ook maar uit.'

Hij draaide zich nog
even op zijn andere zij en
sliep weer onbekommerd verder.

Meppen of medelijden.

Sinds een paar weken volg ik een cursus Tibetaans Boeddhisme. Ik kom daar leringen tegen waarvan ik denk 'het zal wel' en een aantal waarvan ik denk 'not my cup of tea', maar daarnaast ook heel veel leringen die mij aanspreken.

Wat mij opvalt is hoe eenvoudig wijsheid kan zijn. Dat wil zeggen, heel eenvoudig in theorie, maar soms verschrikkelijk moeilijk in de praktijk te brengen. Neem nou wat Boeddha zegt over boosheid.

Een paar dagen geleden gebeurde het weer. Een vrouw stak aan de picknicktafel, waaraan wij met een groepje zaten uit te rusten van een fietstocht, zonder iets te vragen aan haar tafelgenoten een sigaret op en blies zonder enige gêne de gore rookwolken over ons uit. Wanneer er iets is waar mijn bloed van begint te koken dan is het wel dat iemand in mijn nabije omgeving op zo'n grove wijze voorrang geeft aan zijn of haar verslaving boven de belangen en het welzijn van de mensen om hem heen. Ik ben tegen iedere vorm van geweld, maar op zo'n moment zou ik bijna gaan meppen. Het heeft mij veel moeite gekost om, heel veel jaren geleden alweer, van die smerige gewoonte af te komen en nu word ik razend wanneer een ander toch nog even mijn longen gaat zitten asfalteren. Dan praat ik nog niet eens over de vreselijke stank en de weerzinwekkende aanblik die het geeft.

Boeddha leert ons dat we ons niet boos moeten maken in zo'n geval, maar slechts deernis moeten voelen. We moeten beseffen dat iemand die zo bruut over de belangen van anderen heen walst, slecht karma voor zichzelf creëert, dat zeker naar hem zal terugkeren. In plaats van erbij betrokken te raken en nog meer negativiteit op te bouwen, kun je beter empathie, deernis, voor hem voelen.

Het voelen van deernis lukt mij in zo'n geval nog wel, maar daarmee gaat mijn boosheid niet weg. Nou ja.... ik ben ook nog maar twee weken met de cursus bezig.

De dag van de kleine ongelukjes.

Dit is de dag van de kleine ongelukjes. Soms heb je zo'n dag. De hele dag door gaat er van alles fout. Geen ernstige dingen, dat niet, maar toch allerlei dingen die zo'n dag niet echt tot een feestdag maken.

Het begin al als je 's morgens opstaat. Nog voordat je drie passen hebt gelopen, heb je al je kleine teen geblesseerd doordat je ermee tegen de poot van een kastje stoot. En zo gaat dat dan door: een plant die van de vensterbank valt, een stofzuigerzak die scheurt, een koekenpan die aanbakt. Een bankpasje dat nog thuis ligt wanneer je bij de supermarktkassa probeert af te rekenen. Een tuinstoel die blijkt niet goed te zijn uitgeklapt wanneer je er in gaat zitten, waardoor je bijna je nek breekt wanneer je met een schok achterover schiet. Bijna, want het is de dag van de klèine ongelukken.

Waarom krijgt een mens soms zo'n dag met kleine ongelukjes? Misschien wel om een veel groter ongeluk te voorkomen.

Ik was van plan om vandaag vanwege het heerlijke nazomerweer op de fiets naar mijn strandje te gaan.

Door al die ongelukjes van vandaag was ik zo verlaat dat ik mijn plannen wijzigde. Gisteren was de kabel van de achterrem van mijn fiets geknapt. Ik kon, met enige voorzichtigheid, verder rijden met slechts een voorrem, maar echt verantwoord was dat natuurlijk niet. Vandaag wilde ik toch op de fiets naar mijn strandje, met alleen een voorrem dus, maar nu mijn plannen veranderd waren besloot ik toch eerst die rem maar eens te repareren. Nadat de achterremkabel was vervangen kwam ik er achter dat ook de kabel van de voorrem op breken stond en er echt nog maar met één of twee dunne metaaldraadjes aan vast zat. Dat het gisteren nog goed was gegaan mag al een wonder heten. Ik kon er nog net zachtjesaan mee remmen, maar een noodstop zou hij zeker niet overleven. Ik misschien ook niet.