Geheel vernieuwd!

Het zal de trouwe bezoeker van deze Blog opgevallen zijn: het uiterlijk van Henc's Blog is helemaal vernieuwd. En dan ook nog een geheel nieuwe blog: Henc's Vrije Blog (zie hieronder). En ja............ de eerste lezer hiervoor heeft zich reeds aangemeld!

Henc's Vrije Blog

Al geruime tijd houd ik de weblog 'Henc's Blog' bij. Ik deed en doe dit altijd met veel plezier, maar voelde ook de beperkingen. Ik heb soms nogal uitgesproken meningen en opvattingen op het gebied van politiek, religie, seks en andere min of meer gevoelige zaken. Ik wilde ze niet op mijn Blog zetten omdat die voor iedereen toegankelijk is en er zijn onder mijn kennissen zeker mensen die zich gekwetst zouden kunnen voelen.

Ik hecht er grote waarde aan open en bloot voor mijn opvattingen uit te komen. Daarnaast wil ik ook niet anderen daarmee onnodig pijn doen. Een dilemma waar menig schrijver mee worstelt, lijkt mij.

De oplossing vond ik in een nieuwe blog, 'Henc's Vrije Blog', die lezers alleen toegang geeft op hun eigen verzoek. Zij nemen daarmee ook het risico geconfronteerd te worden met opvattingen die niet de hunne zijn. Ze moeten dan niet zeuren. Ze zijn immers gewaarschuwd.

Lezers van mijn blog die toegang willen krijgen tot 'Henc's Vrije Blog' kunnen een mailtje sturen naar:


Het e-mail adres van de aanvraag wordt gebruikt als toegangsnaam.

Veilig verkeer

Vanmiddag reed ik op de fiets naar de Praxis toen ik niet ver bij mij vandaan hoorde roepen: 'Hé hallo, meneer!' Ik keek opzij en zag de witte politieauto staan. Het raampje aan mijn kant was omlaag gedraaid en daarachter was het gezicht van een jonge vrouw die gemakkelijk mijn dochter en met wat goede wil ook nog wel mijn kleindochter had kunnen zijn. Gelukkig was zij dat niet, want ze was zo lelijk als de nacht.

Op zo'n moment gaat er van alles door je heen. Heb ik iets verkeerd gedaan en zo ja wat? Geen achterlichtje? Onzin, het was klaarlichte dag. Teveel gedronken? Nog geen druppel op dat tijdstip. 'U moet uw hand uitsteken wanneer u de bocht omgaat.' sprak zij bars.

Nu ben ik iemand die soms zelfs al zijn hand uitsteekt wanneer het fietspad alleen maar een flauwe bocht naar links of rechts, maakt, gewoon uit een soort automatisme, maar ik zat op dat moment te bedenken wat ik bij de Praxis halen moest, dus het zou wellicht, misschien, eventueel mogelijk kunnen zijn dat ik het dit keer vergeten had, maar is deze overtreding het waard om mij te volgen, je auto te laten stoppen, het raampje omlaag te draaien en iemand die je opa had kunnen zijn te berispen? Ben je dan niet gewoon verschrikkelijk zeikwijferig bezig?

Natuurlijk zou je dan het liefste willen vragen of die kerel van haar gisteravond soms weer hoofdpijn had, maar dat doe je niet en met een oprecht gezicht beloofde ik haar daar de volgende keer op te zullen letten. Tevreden reden zij verder.

Slecht nieuws

Naast geboorte-, trouw- en overlijdingsdata zijn er meer dagen die voor altijd in je geheugen gegrift blijven. Voor mij is dat de dag van vandaag, 6 juni. Twee jaar geleden kregen we op het ziekenhuis de uitslag te horen van onderzoeken die Ans had ondergaan omdat ze zich zo vreselijk moe voelde en erge pijn in haar rug had. Het werd een 'slecht-nieuws-gesprek'.

Onze oudste zoon was meegegaan 'voor het geval dat....' Het leek mij wat overdreven. Onderzoeken vielen altijd mee, waarom zou dat dit keer niet zo zijn?! Oké, ook om ons heen kwam het regelmatig voor dat iemand zomaar plotseling ernstig ziek werd en overleed, maar dat gebeurt toch altijd alleen bij anderen? En Ans had nog maar kort daarvoor vier dagen achter elkaar delen van de Pieterpadroute gewandeld! Het leek mij beter dat hij in de wachtkamer zou blijven zitten zodat we niet met een hele optocht de spreekkamer binnen zouden wandelen. Ik kon hem dan altijd even ophalen wanneer dat nodig bleek.

Al na enkele zinnen van de specialist bleek dàt het nodig was. 'Is het beter dat we onze zoon erbij halen?' vroeg Ans. 'Ja, dat zou ik maar even doen.' antwoordde de arts. 'Het is ernstig, Guido' zei ik toen ik mijn zoon erbij haalde, 'Hòe erg het is weten we nog niet, maar het is ernstig.'

De ziekte van Kahle. Het woord 'kanker' werd nog vermeden. Er zijn behandelingen mogelijk. Je kunt er van genezen. Als terloops vallen de woorden 'chemo', 'pruik', 'pijnstillers'. Dit kàn niet. Zijn we in een nare droom beland?

Terug in de auto is het stil; ieder verzonken in gedachten.
Het blijft stil. Wat moet je in hemelsnaam zeggen na zo'n bericht?
.........................

Zeer beruchte lieden.

Het uitzoeken van de genealogie van je familie is geenszins een dorre bezigheid. Je komt al snel allerlei interessante en, in het licht van deze tijd, amusante feiten tegen. Mijn stief-grootvader, de tweede vader van mijn vader, droeg de prachtige namen Hendricus Carolus Franciscus Fundter de Beauchene en was van 1896 tot 1932 werkzaam bij de Haagse politie. Aanvankelijk als inspecteur 3e klasse, maar omdat hij volgens de rapporten 'regelmatig geprezen werd om zijn activiteit, plichtsbesef en persoonlijke moed' verliet hij uiteindelijk de dienst als Hoofdinspecteur.


Ik ben in het bezit van enkele tevredenheidsbetuigingen van de Hoofdcommisaris van Politie, waarin beschreven wordt op welke gronden mijn grootvader zijn promoties verdiende. Hij blonk bijvoorbeeld uit bij 'de aanhouding van twee brooddieven, zeer beruchte lieden die in vereniging met nog drie anderen en vergezeld van een grooten hond baldadigheid pleegden.' En ook bij het 'op signalement aanhouden van eene hem onbekende vrouw, verdacht van straatroof, zoomede haar handlanger.

Op grond van deze wapenfeiten bepaalde de hoofdcommissaris dat 'hem deswegen eene beloning van 10 gulden zal worden uitgereikt', en dat 'deze order op drie achtereenvolgende appèls zal worden voorgelezen.'

Zo simpel, en toch.....

Het is een bekend verschijnsel waar vast wel een interessant klinkende wetenschappelijke naam voor zal bestaan: ter zake kundige lieden staren zich helemaal blind op een probleem terwijl iemand die er niet of nauwelijks verstand van heeft even terloops de oplossing aanreikt. Mij overkwam kort geleden zoiets.

Ik help regelmatig mensen met computerproblemen. Niet zo vaak meer als vroeger, want op een gegeven moment was ik alleen nog maar bezig met het oplossen van de problemen van anderen, terwijl die van mijzelf vaak bleven liggen. Bovendien is mijn ervaring dat mensen in computernood wel eens wat al te gemakkelijk de hulp van deskundigen inroepen en dat zij, wanneer je ze maar een tijdje zelf laat aanmodderen er heus zelf ook wel uitkomen. Vroeger legde ik, wanneer iemand mij belde omdat de computer zo raar deed, al mijn werk meteen opzij en sprong op de fiets. Tegenwoordig is mijn agenda altijd vol en heb ik een standaardwachttijd ingesteld van twee dagen. In de helft van de gevallen word ik voor die tijd al gebeld dat de problemen 'uit zichzelf' verdwenen zijn, of dat ze zelf al hebben ontdekt wat er mis was. Toen onlangs mijn hulp werd ingeroepen voor een computerprobleem dat er zeer ernstig uitzag, hield ik dan ook in eerste instantie de boot af.

Degene met dit probleem was dus genoodzaakt zich er zelf in te verdiepen en, ik kan niet anders zeggen, ze deed dat op een voortreffelijke wijze. Ze ontdekte zelf dat alle ellende veroorzaakt werd door een verkeerde upload van het antivirusprogramma McAfee, en had al een cdrom besteld waarmee het probleem zou kunnen worden opgelost. Prima gedaan allemaal. Alleen het laatste stukje kreeg ze niet voor elkaar: het opstarten vanaf de cdrom. Daarvoor moeten bepaalde instellingen van de computer worden veranderd en ze wist niet hoe dat moest. Ik ging haar daarbij helpen. Een fluitje van een cent.

Al gauw zat ik in de z.g. Bios, waar de instellingen veranderd moesten worden. Met de pijlentoetsen manoeuvreerde ik naar de cdrom-speler. Nu moest ik die in de lijst 'omhoog brengen'. Vrijwel altijd doe je dat met de Pgup en Pgdn toetsen, maar in dit menu stond vermeld dat daarvoor de U/D toetsen moesten worden gebruikt. Wederom een interessant psychologisch verschijnsel: wanneer je niet ziet wat je verwacht te zien, wordt je blind voor alles wat je wel ziet. Waar zaten nou toch in hemelsnaam de U/D-toetsen?! Enigszins van slag keek ik beurtelings van het beeldscherm naar het toetsenbord. Een licht gevoel van paniek maakte zich van mij meester. Toen merkte de 'leek' die naast mij zat droogjes op: 'Misschien bedoelen ze de lettertoetsen U en D.' En ja..... natuurlijk.... zo simpel was het: Up en Down.

De recovery-cd ging in het laatje. Achterover leunend in onze stoelen zagen we hoe het systeem werd hersteld en enkele minuten later liep haar computer weer als een treintje. Soms is het wel eens gemakkelijk wanneer je niet gehinderd wordt door al te veel kennis van zaken.

(Deze tekst is ook gepubliceerd als column in de PHCC-Nieuwsbrief.)

Mijn eerste.....

Mijn eerste echte verkering, liefde is waarschijnlijk een te groot woord, heette Ineke. Ik zat samen met haar op de Kweekschool voor Onderwijzers, in de eerste klas. Wij deden iets wat in die tijd nog heel ongebruikelijk was: tijdens alle lessen die wij volgden zaten wij samen naast elkaar in één bank. Een jongen en een meisje samen, dat was zeer ongewoon; wij waren de enigen die dat durfden.

Met Ineke heb ik iets meegemaakt dat ik hier nauwelijks durf te vertellen. Slechts het feit dat ik mijn lompheid heb ingezien en er oprecht berouw van heb, maakt dat ik het, met heel veel schroom, hier toch maar zal opbiechten. Ik kan het verklaren ook: het was de enorme schrik die mij deed reageren zoals ik toen reageerde toen wij op een avond samen ergens naar toe gingen en zij bij mij achterop mijn nieuwe fiets zat. Volkomen onverwacht werden wij aangereden door een brommer. We lagen allebei naast elkaar op de grond, mijn gevallen fiets tussen ons in.

Boog deze ridder zich bezorgd over zijn geliefde heen om te kijken of zij zich bezeerd had en hielp hij haar overeind? Neen, hij maakte zich zorgen of zijn fiets de botsing had doorstaan en pas toen hij zag dat dat het geval was en Ineke al weer op de been stond, besteedde hij enige aandacht aan haar. Het was dan ook volkomen terecht dat Ineke het een paar dagen later uitmaakte. Iemand die zich in dit prille stadium al zo hufterig gedroeg, dat kon toch nooit wat worden?!

Nu zag ik vandaag dat zij zich op Schoolbank.nl heeft ingeschreven. Ik heb haar een kattebelletje gestuurd: 'Herinner je je mij nog?'. Meer is mij niet toegestaan als 'gewoon' lid. O lieve Ineke, reageer alsjeblieft op mijn berichtje en geef mij, na al die jaren van wroeging, de kans mijn verschrikkelijke blunder van toen goed te maken.