The Sunny Side of Sex (2)

Allemaal koek en ei dus, daar in Oeganda, op het gebied van seks? Helaas niet. Terwijl het heel normaal en vanzelfsprekend is dat vrouwen of mannen onderling elkaar helpen bij het ontdekken van hun lichaam, is echte uitgesproken homo-seks daar een groot taboe en wordt zelfs vervolgd. Dat is niet altijd zo geweest. Nog niet lang geleden was het volledig geaccepteerd te houden van iemand van je eigen geslacht. Soms werden samenlevende vrouwen zelfs als een soort halfgoden gerespecteerd. De komst van Amerikaanse Evangelisten heeft dat dramatisch veranderd, want zij promootten op een fanatieke wijze homofobie en homohaat. In de VS mag je geen homohaat verspreiden en daarom gingen zij op zoek naar andere plekken om dat te doen. In een land waar meer dan 80% van de bevolking Christelijk is vonden hun verderfelijke  ideeën een vruchtbare voedingsbodem.

The Sunny Side of Sex (1)

Gisteravond een schitterende documentaire gezien op VPRO-televisie. Voor 'The Sunny Side of Sex' maakte Sunny Bergman een reis naar Oeganda om met de vrouwen daar te praten over seksualiteit, de liefde, vrouwelijkheid en het lichaam. Moet de opgroeiende jeugd hier in het Westen het maar grotendeels allemaal zelf zien uit te vinden hoe dat nou zit met seks, in Oeganda is dit een heel normaal onderdeel van het maatschappelijk leven waar vrijelijk over gesproken wordt en ook openlijk van wordt genoten. Meisjes krijgen al op jonge leeftijd lessen van een tante, jongens van een oom, waarbij hen wordt geleerd hoe zij genot kunnen ervaren van hun eigen lichaam en natuurlijk ook hoe zij hun bedpartner het beste kunnen plezieren. Het is een onderwerp dat heel goed kan worden aangeroerd tijdens een verjaardagsfeestje of zo, zonder ook maar enige gêne.

Illustratief is de verontwaardiging en het ongeloof van één van de vrouwen toen zij hoorde dat wij hier in Nederland spreken van 'schaamdelen', 'schaamlippen' enzovoort. 'Echt waar???? Dat kan toch niet?!' Ze moest er uiteindelijk vreselijk om lachen.

Het was mij uit het hart gegrepen. Zelf ben ik er al levenslang een voorstander van dat alle met 'schaam' samengestelde woorden die betrekking hebben op het menselijke lichaam, ogenblikkelijk uit het woordenboek worden geschrapt. Het gebruik daarvan is pas echt iets waarvoor wij ons verschrikkelijk zouden moeten schamen. Of moeten worden uitgelachen, zoals die Oegandese deed.

Hoe we ze dan wel moeten noemen? Afgaande op de glimlichtjes in de ogen van de Oegandese vrouwen wanneer zij het over seks hadden, moeten we het voortaan maar 'pretdelen' noemen, denk ik.

No Service!

Ik zou zo graag eens een keer iets aardigs over de NS willen schrijven, maar helaas.....

Een recente vakantie-ervaring. Vriendin en ik zouden met onze e-bikes met de trein naar Apeldoorn gaan om van daaruit naar onze vakantiebestemming te fietsen. Dan waren we meteen al een flink eind op weg. 'Lekker makkelijk,' zei mijn vriendin, 'met een krantje en een kopje koffie uit de thermoskan  erbij.... Prima toch?' Ik hield maar mijn mond, maar na talloze deprimerende ervaringen wist ik wel dat de kansen op een ontspannen treinreis minimaal waren.

De trein kwam aan en wij speurden naar een fiets-logo op één van de deuren. Niets te zien. We hadden gehoord dat in zo'n geval de fietsruimmte zich meestal achterin de trein bevindt. In een sukkeldrafje gingen wij met de fiets aan de hand de lange trein af. We moesten opschieten, want hij had al vertraging. Bijna aan het einde hadden we nog geen fiets op een deur gezien. Dan maar een gewoon balcon, beter dan hier te blijven staan. Eén deur verder stond de conducteur op de treeplank toe te kijken hoe wij onze fietsen met veel moeite naar binnen werkten. Terwijl mijn fiets nog half, en ik nog helemaal, op het perron stond blies hij al op zijn fluit.

Het balcon was veel te klein voor twee fietsen en het ergste was nog dat we de wc volledig blokkeerden. Na vijf minuten verscheen de conducteur. 'Ik ben hier niet blij mee.' sprak hij op barse toon. 'Nee, wij ook niet.' repliceerde ik. 'Die fietsen moeten op het balcon waar ik stond.' zei hij. Wij waren verbijsterd. Waar hij stond?! De man had zojuist bewegingloos staan toekijken hoe wij onze fietsen de trein in worstelden. Had hij niet even kunnen roepen of wenken dat wij daarheen moesten komen?!
'Ik ben verkouden, mijn stem is niet zo goed.' was zijn verklaring. Waarschijnlijk mankeerde hij ook iets aan zijn arm.

Krantje? Koffie? Vergeet het maar. We waren de hele reis druk bezig onze fietsen overeind te houden en heen en weer te schuiven wanneer medereizigers moesten plassen of in- en uitstappen. Service en NS...... never the twain shall meet.

Rustpunt.

Tijdens één van onze fietstochten over de prachtige Veluwe hoorde ik mijn vriendin, die achter mij reed, plotseling roepen: 'Hoho.... Hier even stoppen!'  We stonden voor een grote boerderij. Op een meter of tien van de weg stond een fraaie, blankgelakte blokhut. Aan de weg een bord met 'OPEN'  er op. 'Hier gaan wij even zitten.' zei vriendin met een brede lach op haar gezicht. Nog wat aarzelend liep ik achter haar aan het erf op, wachtend op de grommende herdershond of de boer-met-de-hooivork die nu ongetwijfeld zou verschijnen. Maar dat gebeurde niet.

Vriendin had enige tijd geleden de 'Rustpunten' ontdekt. Door het hele land zijn sinds enige tijd in de fietsgebieden plekken ingericht waar fietsers en wandelaars even kunnen uitrusten. Gewoon bij particulieren die dat leuk vinden. Er is daar altijd voor een gering bedrag koffie, thee, frisdrank of soep verkrijgbaar. Vaak ook koeken en Marsrepen. Je kunt de accu daar opladen of je band oppompen of een plas doen. Alledrie mag ook. Soms is er zelfs nog Wifi aanwezig. Geld deponeer je in goed vertrouwen in een potje. De Rustpunten verschillen allemaal van elkaar en dat maakt het ook weer zo leuk. Altijd weer spannend wat het worden gaat. Soms is het een hut, soms een simpel afdak, soms een hoekje in de stal en soms...... het kan van alles wezen. Vriendin had mij er niet over verteld omdat het haar zo leuk leek mij zo maar plotseling onderweg er mee te verrassen en dat was haar volledig gelukt.

Daarna planden we onze routes vaak bewust langs de Rustpunten. Ze staan gelukkig op veel kaarten aangegeven. We hebben er al flink wat gehad. De een was nog leuker dan de ander. Heerlijke plekjes om even bij te komen. Je zou bijna niet meer aan fietsen toekomen.

Bijladen.

Een paar weken geleden maakten vriendin en ik een fietstocht over de Veluwe. De capaciteit van mijn vriendin ligt een stuk onder de mijne, dat wil zeggen de capaciteit van de accu van haar e-bike, want voor de rest gaan we aardig gelijk op, en daarom moet zij onderweg wel eens die accu 'aan het infuus hangen'. Meestal niet zo'n probleem, want dan kunnen wij zelf ook weer even met koffie en boterham bijtanken en wat uitrusten.

Op de terugweg moesten wij met de pont van Strand Horst naar Zeewolde. Pont was net vertrokken en dat betekende een dikke 50 minuten wachten. Vervelend, vooral omdat wij gepland hadden om aan de overkant, op een recreatieterrein, de accu weer even te gaan opladen. Dat kostte dan dan ook weer een uur en bij elkaar geteld was het wel erg veel wachttijd.

Vriendin, ja, die van het knaapje over de waslijn, had nu ook een briljant idee. Naast de pont was een McDonald. Als we daar nu eens gingen kijken of we de accu bij konden laden. Dan maakten we onze wachttijd nog productief.
We reden om het gebouw heen maar konden buiten nergens een stopcontact ontdekken. Ja toch! Ergens achteraf verscholen stond een wat rommelige picknicktafel die daar duidelijk stond voor het personeel, om daar hun rustpauze, al dan niet met een nicotineshot, door te kunnen brengen. Daar was een stopcontact en wij plugden meteen in.

Een minuut of tien later werden wij gesnapt door een personeelslid. Hij stuurde ons niet weg en sommeerde ons ook niet om binnen wat te gaan gebruiken, maar bood ons heel vriendelijk een kopje koffie aan. Wij zouden al blij geweest zijn met een simpel bekertje, maar hij kwam terug met een volledige koffie, inclusief koekje en de rest.



Dat zijn toch leuke dingen voor de mensen! Vijf minuten voordat de pont zou vertrekken sprongen we weer verkwikt op de bike. De accu vol genoeg om de thuishaven te kunnen bereiken en wij weer opgeladen met blijde vakantiegevoelens.

Het huishouden gaat door.

Al meer dan een week word ik geplaagd door een bijna niet te harden pijn in mijn schouder en arm. Een peesschede, of schedepees, of slijmbeurs, of scheespede of weet ik wat voor ontsteking.... het doet in ieder geval gemeen pijn en heeft mij al vele malen wakker gehouden uit de nachtelijke slaap.

Maar het huishouden gaat gewoon door. Vanmorgen moest er toch echt weer eens een was gedraaid worden. Op zich geen probleem natuurlijk. Je stopt alles maar in de machine, knop indrukken en draaien maar. Maar dan komt het probleem. Die was moet op zolder over de waslijnen gehangen worden om te drogen. En daar kan ik nu dus niet bij met die pijnlijke arm, want ik kan hem nog niet eens ver genoeg optillen om de deodorantroller over mijn oksel te laten strijken, iets dat overigens weer tot heel andere problemen kan leiden, maar dit terzijde. Met één arm een overhemd met knijpers aan een waslijn ophangen blijkt een onmogelijkheid.

Een keukentrap er bij gehaald en steeds met één kledingstuk het enigszins wiebelende trapje beklommen. Dit vlak naast een gapend trapgat. Moeizaam met anderhalve arm het overhemd opgehangen, trapje weer afgedaald en daarna deze procedure weer herhaald en herhaald totdat de wasmand leeg was. Een half uur later doodmoe, maar het was me gelukt!

Ik vond mezelf behoorlijk inventief, maar werd al snel ontnuchterd door een mailtje van een vriendin die een veel gemakkelijker oplossing voorhanden had: het overhemd over een knaapje hangen en dat zo met één arm over de waslijn wippen. Daar moet je dan weer een vrouw voor zijn om met zo'n tip te kunnen komen. Die hou ik er in!

Maar hoe moet het nu straks met de lakens????