Al die maanden lang is het mij gelukt iedere dag tenminste één bericht op mijn weblog te plaatsten, honderdvijfenzestig in totaal, en dan ineens is het over, op, finito. Tien dagen zijn nu voorbij gegaan zonder blog. Dat zit mij niet lekker. Wanneer je als man alleen komt te staan dan is het moeilijk om een bepaalde discipline in je leven aan te houden. In het begin ben je vol goede voornemens, maar langzaam sluipt het er in: later opstaan, later je wassen en scheren, de afwas blijft een paar dagen staan, de vogelpoep blijft op het raam zitten, de maaltijden worden steeds kant-en-klaarder.....
De weblog was voor mij een manier om toch nog een zekere discipline in mijn leven te handhaven. Door de hardnekkige buikgriep en meer nog door de lange nasleep daarvan, is het er de laatste tijd echter niet van gekomen. Het lukt me niet. Ik voel me leeg, zonder inspiratie, geen zin weer eens wat op 'papier' te zetten. Ik voel wintermoeheid.
Het komt wel weer hoor.... Misschien met een wat lagere frequentie dan tot nu toe het geval was, want laat ik eerlijk zijn.... het valt niet mee om iedere dag maar weer iets te verzinnen. Veel onderwerpen zijn ook voor eenmalig gebruik: ik kan niet nog eens uitgebreid gaan beschrijven hoe goed mijn orchideeën het doen.
Even rust dus, even pas op de plaats. Nog even dan wordt het ècht lente. Dan gaat mijn bloed weer bruisen en de inkt van mijn pen weer vloeien. Even rust nog, even pas op de plaats.
