Goedemorgen! (2)

Stoere Jongen stapt de bus binnen. Ook hij haalt de portemonnee even nonchalant over de scanner, maar er is zowaar 'een soort van' groet. 'Hoi!' zegt hij tegen de chauffeur op een toon of hij op straat een vriendje tegenkomt. Erg veel respect voor de man die er voor moet zorgen dat hij straks behouden zijn bestemming bereikt, klinkt er niet uit. Ook hij is even later volop bezig met zijn smartphone.

2012. Nog nooit eerder in de geschiedenis werd er zoveel gecommuniceerd als in de laatste jaren. Via de Blackberry, Galaxy, iPhone of hoe al dat fraais ook moge heten. Electronisch, digitaal, de hele dag door. Maar een vriendelijk goedemorgen klinkt nog maar zo zelden in de bus.

Goedemorgen!

Vanmorgen zag ik het weer. Mooi Meisje stapt in de bus. Achteloos strijkt ze met haar portemonnee over de ov-chipautomaat. De chauffeur ziet zij niet eens. Een goedemorgen kan er niet af; zelfs geen knikje. Voor haar is de man achter het stuur waarschijnlijk gewoon een verlengstuk van de bus. De chauffeur groet nog, maar dat schijnt ze niet te horen. Haar gedachten zijn nog bij het tweetgesprek dat zij voerde toen zij bij de halte stond te wachten. Ze gaat zitten en nog voordat haar billen de stoel raken heeft zij al weer haar blueberry in de hand. Razendsnel glijden haar slanke vingers over het schermpje. Er moet immers gecommuniceerd worden! Facebook, mailtjes, tweets en smsjes. De hele dag door. Ze is niet de enige in de bus die zo'n ding in de handen heeft. Al haar leeftijdgenoten zijn voortdurend digitaal verbonden met de wereld om hen heen. Ze kunnen zich een busreis zonder smartphone waarschijnlijk niet meer voorstellen. Stel je voor dat je even onbereikbaar zou zijn voor je facebookvrienden?!

Ik kan het niet helpen, maar kan wel janken als ik zulke taferelen zie. Het zal wel komen doordat ik een oude lul aan het worden ben, maar ik kan soms zo terugverlangen naar de tijd dat je nog gewoon vriendelijk goedemorgen tegen een chauffeur zei en daarna gewoon tijdens de reis in gedachten verzonken wat voor je uit zat te dommelen.

Huwelijksreis.

Zoals ik een maandje geleden in deze blogs al aankondigde, probeer ik iedere week na het verschijnen van een nieuw gedicht van De Pleitschrijver een tweelinggedicht te schrijven. Over hetzelfde onderwerp, maar met en heel andere insteek. Het gedicht van Pleitschrijver was dit keer heel erg kort:

Huwelijksreis.
De dolfijn had een stijve
Hij wel

Ik had voor de tweeling wat meer woorden nodig:

Huwelijksreis.

strikt genomen
duurde hun huwelijk
nog korter dan de huwelijksreis
want nadat ze
een dag of tien
naast elkaar en met elkaar
voor elkaar en achter elkaar
links van elkaar en rechts van elkaar
over elkaar en tussen elkaar
onder elkaar en boven elkaar
en nooit eens
een uurtje
zonder elkaar
hadden geleefd hadden ze het eigenlijk wel
helemaal gehad met elkaar
en wisten ze.....
de rest wordt alleen nog maar uitzitten.


Tweelinggedicht bij het gedicht 'Huwelijksreis' van Roxane van Iperen.

Goed leven.

mijn oma zegt
terwijl zij voor 't laatst haar ogen sluit:
het leven was goed
en nu is het uit.

er is geen wrok, wrevel, spijt of berouw of verdriet,
geen angst en geen woede en ook heeft ze niet
een hoop op een hemel of vrees voor een hel
en of zij ons weer ziet.... dat merkt ze dan wel.
zij berust in wat was en wat nu komen gaat.
haar leven is uit en het was niet zo kwaad.

mijn oma leert me
je leven was goed
wanneer je ook weet
hoe je sterven moet.

    (Ingesproken door de auteur, Henc de Roo)

 Tweelinggedicht bij het gedicht 'Goed Leven' van Roxane van Iperen.

Multitasken of Mindfulness.

Ik ben iemand die bij voorkeur gewoon zijn eigen weg gaat, maar ik weet ook wel dat het soms goed is acht te slaan op mensen die je tegenkomt op je pad; mensen die je een andere richting wijzen. Ik was in behandeling bij een fysiotherapeut wegens ademhalings-/benauwdheidsproblemen en was niet erg tevreden met de resultaten. Het was dus beter om er maar mee te stoppen. Tijdens het afrondingsgesprek wees zij mij op Mindfulness. Ik had daar natuurlijk wel eens van gehoord en over gelezen, maar daar was het bij gebleven. Er zijn, net als verschillende diëten, talloze zelfhulpmethoden die je van alles beloven. De ene goeroe tuimelt daarbij over de andere. Ze hebben, net als diëten, allemaal gemeen dat je je er aanvankelijk enthousiast in stort, maar het na een tijdje uit pure gemakzucht wel weer voor gezien houdt.

Ik ben iemand die het altijd druk druk druk heeft, die geen twee minuten niks kan doen, die bij voorkeur meerdere dingen tegelijk moet doen. Multitasken dus, doorgaan, haasten, hollen, snel, snel, onrust, verder gaan. Zij gaf mij de raad de volgende dag eens een keer één ding uit te kiezen om met volle aandacht te doen. Dat leek me wel wat, want ik besefte maar al te goed dat mijn gehaaste manier van leven verre van gezond en verstandig was. De keuze van een onderwerp lag ook voor de hand. Het ontbijt. Na het opstaan maakte ik altijd een ontbijt klaar van kwark en muesli. Ondertussen zette ik alvast het koffiezetapparaat aan, nam wat pillen, starte de computer op, bekeek de e-mails, nam niet de tijd om te gaan zitten maar liep heen en weer, bedacht tijdens het onachtzaam oplepelen van de kwark alvast wat ik zou gaan doen die dag, enz. enz. enz. Een slechte start van de dag.

De volgende dag heb ik dus aandachtig de beker kwark opengemaakt, kwark in de kom gedaan, de muesli toegevoegd, alles door elkaar geroerd, een eerste hap genomen, geproefd wat ik at... de smaak van de kwark, hoe het over je tong gaat, de vloeibare kwark en de knapperige brokjes muesli , het geluid dat het maakt als je de mueslibrokjes stuk bijt, er rustig bij gaan zitten en lepel na lepel bewust naar de mond brengen.... alles heel rustig, alles heel kalm. Niet bedacht wat ik ga doen of wat ik gedaan had, maar de aandacht volledig bij het hier en nu. Wat een heerlijk rustgevend begin van de dag! Die rust bleef de hele dag bij me.

Ik heb ondertussen al aardig wat over Mindfulness gelezen en het trekt mij aan. Ik ga dus voorlopig nog even door op de mij aangewezen en  ingeslagen weg. Vol aandacht.

De geur van zelfgebakken brood (2)

'Dat gatenbrood heeft ook wel wat, vind ik. Geen plakjes snijden, maar gewoon brokken er van af trekken. Brood zoals brood bedoeld is.' kreeg ik als reactie op mijn blog van vanmorgen van een vriendin. Ze heeft natuurlijk helemaal gelijk. Brood is veel lekkerder wanneer je er gewoon, zonder vork en mes maar met je tien geboden, een homp van aftrekt, deze in de honing dipt of met wat jam bedekt of er wat kaas bij frommelt. Of er een klontje roomboter op laat smelten als het nog warm is. Of gewoon bloot verorbert, zonder ook maar iets erop!

Dan heb ik het toch nog niet zo gek gedaan. Als in mijn volgende brood geen gaten zitten, dan maak ik ze er wel in :-)

De geur van zelfgebakken brood.

Vroeger bakte Ans zelf altijd ons brood. Aanvankelijk liet ze dat doen door een complete broodbakmachine. Zo één van 'ingredienten er in, tijdklok instellen en 's morgens gewekt worden door de geur van warm, zelfgebakken brood'. Dat was geen succes. Een betere oplossing bleek het zware werk, het kneden dus, te laten doen door een machine en daarna zelf het deeg in de broodvormen te doen, te laten rijzen en te laten bakken in de oven. Of het resultaat van deze al met al toch best complexe werkzaamheden nu echt beter was dan de broden van de warme bakker weet ik niet. Het was voornamelijk het idee, denk ik, dat ons de broden zo goed deed smaken.

De kneedmachine stond er jarenlang een beetje zielig ongebruikt bij en omdat ook alle overige attributen nog aanwezig waren, besloot ik het zelf weer eens te gaan proberen. Ik kocht een grote zak met speltmeel bij de molen, kan het ambachtelijker?, en vanmorgen was ik klaar voor de eerste poging.

De recepten op het internet verschilden nogal van elkaar, maar het lukte me toch er één te vinden waarmee het zou moeten gaan lukken. Alle ingrediënten gingen in de grote metalen kom, alles op de machine en kneden maar.
Misschien ging het daar al mis. Eerst ontstond er een mooie, compacte deegbal, maar toen bedacht ik dat ik het zout was vergeten. Alsnog wat zout in de kom en toen veranderde het deeg in korte tijd van vastigheid. Toch de wat kledderige massa  maar in de ingevette bakblikken gedaan en laten rijzen. Er ontstond al snel een aangename zwelling onder de natte theedoek die er overheen moest. Ik durfde niet te kijken, want wist dat dit de heleboel weer zou kunnen laten inzakken. Na een uur verwijderde ik enigszins gespannen de theedoek en zag dat het deeg er aan bleef plakken. Het was een verschrikkelijke kliederboel, maar in ieder geval was het deeg gerezen. Misschien zelfs wat teveel. Toch maar de blikken in de inmiddels tot 210 graden voorverwarmde oven geschoven.

Toen de blikken er na een minuut of vijftig weer uitkwamen zag het er op het eerste gezicht wel aardig uit. Helaas, ik kon de broden er niet losjes uitschudden maar moest ze er met behulp van messen, vorken en andere keukenattributen met bruut geweld uit breken, wippen en schrapen. Wat er uit de vormen kwam rook wel wat naar brood, smaakte enigszins naar brood, maar zag er helemaal niet uit als brood.

Niet bepaald iets om vol trots aan je kennissen te laten zien: Kijk eens wat ik gebakken heb.... mijn eigen brood!!!!! Het blijkt weer eens dat ik vroeger te weinig opgelet heb toen Ans van alles bakte en zelf maakte. Het brood gaat niet de kliko in. Hoewel het er niet aantrekkelijk uitziet is de smaak niet slecht. Ik eet het dus gewoon op. Niet in keurige sneetjes, maar in grote hompen. Wat maakt het uit. En het volgende baksel, want ik ga gewoon door, zal echt wel een stuk beter uit gaan vallen.

Misschien, ik kan me dat niet meer herinneren, zagen de eerste broden van Ans er ook wel zo uit.

Geluk.

nou.....je hebt nog geluk gehad.
zeiden de mensen om haar heen,
toen ze dan weliswaar
haar fiets die in de kreukels lag,
maar net nog niet haar linkerbeen,
of meer nog, na dat ongeval,
daar op de straat moest achterlaten.

je hebt geluk gehad hoor, zeiden ze
toen ze die avond door de gek
die haar op straat van geld en pas beroofde
en met een mes in't wilde weg
uit pure ongeduld begon te steken
daarbij toen, op een centimeter na,
nog net niet dodelijk geraakt was.

wat had je een geluk, zeg, zeiden ze
toen ze de avond van de brand
toevallig net niet in haar huis was.
die spullen kun je altijd weer vervangen.
was het gebeurd terwijl je daar
heel diep en vredig lag te slapen
dan was het vast veel erger afgelopen. 

ze had ook weer geluk toen zij die winter
plots door het zwakke ijs heen ging.
het was er net niet diep genoeg
om in het koude water te verdrinken
en met veel moeite werd zij weer
behouden naar de kant gedragen.
je had geluk dat wij je hoorden roepen.

dokters en zusters kwamen haar
toen zij, kaal hoofd en voelend als een wrak,
totaal ontluisterd in het ziekbed lag.
feliciteren met het resultaat.
mevrouw, u hebt geluk.
de chemokuur is aangeslagen.


ja,
sommige mensen
hebben ook altijd mazzel.


Tweelinggedicht bij het gedicht 'Geluk' van Roxane van Iperen.

Tweelinggedichten.

Een tijdje geleden al weer trad bij ons in het Kunstcafé de juriste en dichteres Roxane van Iperen op. Zij publiceert haar gedichten onder meer op het internet onder de naam Pleitschrijver.
Die avond kon je je op een wekelijkse toezending van een e-mail met één van haar gedichten abonneren en dat heb ik gedaan. Iedere maandag vind ik nu een nieuw gedicht van haar in mijn In-box.
Ik lees haar gedichten met plezier en....... ze prikkelen mij ook tot creatieve productiviteit. Ik vatte het plan op om iedere keer na het verschijnen van haar gedicht een tegenhanger te schrijven over hetzelfde onderwerp. Een soort tweelinggedicht dus eigenlijk, maar zeker geen eeneiige tweeling, want het is niet mijn bedoeling haar te kopiëren in andere bewoordingen. Het moet een oorspronkelijk gedicht worden met alleen dus dat onderwerp als gezamenlijkheid. Het gaat mij er ook niet om welk gedicht het mooiste of het beste is, want elke vorm van competitie is mij vreemd, zeker daar waar het de (dicht-)kunst betreft waar begrippen, als mooi en niet mooi altijd zeer betrekkelijk en persoonsgebonden zijn. Het is voor mij gewoon een spelletje. Een uitdaging ook wel, een beetje.

Vorige week dichtte zij over Kunst. Mijn vorige blogje bevatte mijn versie met een totaal andere invalshoek. Deze week had haar gedicht de titel Geluk. Mijn versie komt er aan........... ik zit al op het ei, het moet nog even uitgebroed worden.