'Ons Huis'.

Wandelen is, vind ik, de op één na fijnste lichaamsbeweging die ik ken. Het is zo heerlijk om de spanningen en vermoeienissen die je in de loop van de week verzameld hebt, van je af te laten waaien. Al wandelend ontdek je de kleinste details van de natuur: mini oranje paddenstoeltjes, prachtig gekleurde bloemen en vreemde insecten, maar soms vind je ook zomaar een veel groter object op je pad.

Tijdens een van onze laatste wandelingen ontdekten Beweegmaatje en ik een heel bijzonder huis, ergens in het Gooise bos. Ik had het al eens eerder gezien, maar toen was het nog in aanbouw en nu was het klaar. Van voren gezien is het een grote, met gras en struikjes begroeide heuvel. Er zit een deur in met roestige panelen, die doet denken aan de ingang van een ijskelder of een bunker. Pas wanneer je er omheen loopt dan ontdek je dat je voor een woonhuis staat. En wat voor een huis!

'Het lijkt wel of daar binnen een auto tegen de muur staat.' 'Ja, dat is ook zo, ze hebben er een kast van gemaakt zo te zien.' Heel voorzichtig sloop ik naderbij, want voordat je het weet krijg je een bloeddorstige hond op je afgestuurd, en nam wat foto's. Helaas was er, ondanks het vele glas aan die kant, door de weerspiegeling weinig van de inrichting te zien, maar toch genoeg om te beseffen dat het een heel bijzonder huis was.

En dan krijg je opeens een tijdschrift onder ogen waarin het huis zeer uitgebreid beschreven wordt, compleet met veel foto's. Dat is leuk. Dat brengt toch een zekere opwinding teweeg, want het is inmiddels toch een beetje 'ons huis' geworden. We hebben er dan wel geen eurocent aan meebetaald, maar we hebben het wel ontdekt.

Het huis van Lucas Mol en Sanne Oomen is helemaal gericht op duurzaamheid. Hergebruik van oude materialen, zonnepanelen op het dak, een kachel die slechts 10% van de warmte verspilt, terwijl dat bij andere haarden 90% is. Dat klinkt wat saai, maar zo is de inrichting van hun huis zeker niet. Je kunt het beter 'verrassend' noemen, want je valt van de ene verbazing in de andere. Oude radiatoren die als tafelpoten dienen, een kroonluchter vol koffiekannen boven de eetkamertafel, kastjes die op z'n kop aan de muur zijn bevestigd, een deur verborgen achter een boekenkast en dan natuurlijk die auto, Lucas' oude Daimler van 25 jaar oud, die nu recht tegen de muur staat en als keukenkast fungeert. Ze hebben duidelijk hun creativiteit en inventiviteit de vrije loop gelaten.

Onder het huis, in de grote kelder, bevindt zich geen zwembad. 'Dat moeten de kakkers die hier na ons komen wonen er dan maar in laten bouwen' zegt Lucas.


(c) foto omslag Financieel Dagblad

Afspraak is afspraak.

Vanmorgen vroeg keek ik vol ongeloof uit het raam. Van dit weer zeggen de Engelsen dat het katten en honden regent (zie mijn blog van 26-11-2009). Het water viel met bakken uit de lucht en het zag er naar uit dat dit de hele dag zo zou doorgaan. Was het mogelijk dat de weergoden ons vandaag zo vreselijk in de steek zouden laten?! Het was vandaag onze vaste wandeldag en tot nu toe hadden we het iedere keer bijzonder getroffen, zeker wanneer je in aanmerking neemt dat de 'zomer' van dit jaar tot nu toe niet al te veel zonneschijn voor ons in petto heeft gehad. Beweegmaatje en ik hadden ooit afgesproken gewoon altijd te gaan wandelen, ook wanneer het regent, maar ja, er zijn natuurlijk wel grenzen!

Afspraak is afspraak en dus gingen we gewapend met een grote paraplu op pad, wat later dan gewoonlijk en voor een wat kortere afstand als anders, maar we gingen op pad en hé....... na een natte start........


........ werd het al vrij snel droog en voelde het heerlijk schoon en fris aan in het bos. Behalve een paar hondenbezitters die door hun hond werden uitgelaten, kwamen we niemand tegen. Pas kort voor het eindpunt begon het weer zachtjes te regenen. De weergoden hadden ons wederom gematst. We hadden onze heerlijke, mooie, gezonde, ontspannende wekelijkse wandeling weer binnen en konden volop tevreden zijn.

Gezellig.

Ach, het heeft toch ook wel weer iets gezelligs, zo'n Nederlandse zomer. Kaarsjes aan, met z'n allen rond de kachel, extra trui er bij, warme chocolademelk, een spelletje Pim Pam Pet.....

Staar (4)

Gisteren is mijn tweede oog, het linker, geopereerd en van een nieuwe lens voorzien. Ik schrijf dit nu midden in de nacht, met slechts één oog want het andere zit nog verborgen onder verband en een oogkap. Het tikken valt dan ook niet mee. Temeer daar ik ontdekt heb dat het zicht op de korte afstand is verslechterd. Dat valt tegen. Na de eerste operatie had ik de indruk dat mijn gezichtsvermogen over het hele gebied van veraf tot dichtbij was verbeterd. Nu blijkt dat ik het lezen van de krant en het werken op de computer nog met mijn slechte oog deed. Voor de twee operaties las ik de krant nog gemakkelijk zonder bril en na de eerste ook. Het ziet er naar uit dat ik voortaan voor krant en computer een bril zal moeten gebruiken. Dat wordt dus weer aan medeklanten bij de Praxis vragen welke prijs er op een artikel staat, wanneer ik mijn leesbril thuis heb laten liggen.

Daar staat dan natuurlijk wel tegenover dat mijn gezicht op de langere afstand, laten we zeggen vanaf tv-kijken, wel heel sterk verbeterd is. Een mens kan niet alles hebben. Waarschijnlijk moet ik erg tevreden zijn met dit (voorlopige) resultaat. Ik ga nu weer verder met slapen en morgenochtend gaat het verband er af. Dan zal ik het allemaal wat beter kunnen beoordelen. Gelukkig heb ik mijn leesbrillen van vroeger nog liggen. Eén ervan heb ik nu over de oogkap scheef op mijn neus. Zonder die bril had ik dit stukje niet kunnen typen. Daar zal ik dus weer aan moeten gaan wennen. Het is niet anders.