Hemelvaart.

Even een foto van Beweegmaatje. Dat wil zeggen van haar rechterbeen. Nou ja, een gedeelte van haar rechterbeen.

Die haan was nogal gek op haar, ondanks dat ze hem nog uitgescholden had voor 'Zo lelijke haan'. Zo gaat het maar al te vaak. Mannen voelen zich dikwijls het meest aangetrokken tot vrouwen die helemaal niet zo aardig voor hen zijn. Mij mocht hij iets minder, geloof ik. Wanneer hij bij mij in de buurt kwam zette hij al zijn veren op en vertoonde echt haantjesgedrag. Kennelijk zag hij in mij een concurrent.

Wij maakten een heerlijke wandeling, een rondje Naardermeer, en we waren niet de enigen, want het was op deze Hemelvaartsdag prachtig mooi weer. Het was weer genieten, met volle teugen!

Theehuis T-berg.

Wanneer je als fietser of wandelaar denkt even te kunnen neerstrijken op het terras van restaurant 'De Goede Gooier' voor een kopje thee of koffie dan kun je dat wel vergeten. 'De Goede Gooier' houdt niet van fietsers en wandelaars. Die bestellen geen dure lunch of diner. Het is gewoon een kak-restaurant.

Gelukkig is er aan de overkant van de weg een gelegenheid waar je wèl welkom bent. Op het terrein van revalidatiecentrum en mytylschool De Trappenberg bevindt zich een klantvriendelijk Theehuis met terras. Het is een leerwerkplaats voor lichamelijk en meervoudig gehandicapte leerlingen van de Mytylschool. Hier is voor de oudere leerlingen een arbeidsmatige situatie gecreëerd, waar zij een horecatraining krijgen.

Wanneer je binnenkomt moet je niet denken dat je even nonchalant een kopje koffie kunt bestellen aan de bar. Nee, alles gaat hier precies zoals het hoort. Je wordt gevraagd aan een tafeltje te gaan zitten, waar de bestelling zal worden opgenomen. Een meisje komt bij je langs en overhandigt je een formuliertje waarop je kunt invullen wat je wilt hebben. Tweemaal mintthee in ons geval. Dat formuliertje wordt een paar minuten later opgehaald en weer wat later wordt je bestelling gebracht. Een grote theewagen met daarop twee dienblaadjes met elk een kop mintthee (met echte takjes mint), suiker, honing en een schoteltje met twee bonbons. De dienblaadjes worden uiterst voorzichtig van de kar gehaald en zonder morsen voor je neergezet. Terwijl we de mintblaadjes laten soppen in het hete water komt het meisje nog even terug om nog even te noteren welk tafelnummer wij hebben. Dat was ze kennelijk vergeten en we zijn dan wel de enige op het terras, maar zo is het haar geleerd. Halverwege ons kopje thee komt het meisje nog een keer langs om te vragen of het allemaal naar wens is.

In dit Theehuis krijg je als klant de aandacht en zorg die je tegenwoordig nog maar zo weinig in de horeca aantreft en daardoor zit je er een stuk plezieriger dan in dat kak-restaurant aan de overkant.

(c) foto: website T-huis, Huizen.

Paaltje 32 (2)

Nederland kan weer gerust gaan slapen: Paaltje 32 staat nu waar hij staan moet. Vele jaren lang deed hij dat niet (lees even mijn blog van 19 maart j.l.) en stond hij volkomen zinloos voor paal te staan langs een weggetje waar je niet naar links of naar rechts kon, maar uitsluitend rechtdoor kon wandelen.

Toen ik vanmorgen met Beweegmaatje na een lange tijd weer eens de route nabij de Trappenberg liep, werd het spannend: zouden mijn pogingen Paaltje 32 op zijn plek te krijgen nu eindelijk succes hebben gehad? En ja hoor.... daar stond hij waar hij hoorde op de Y-splitsing de wandelaars het pad naar rechts aan te wijzen.

Staar (3)

Voor half negen moet het oogkapje en het verband eraf. Kort daarna belt de cataractorcoördinator voor een telefonische controle. Spannend. Hoe zal het er uit zien onder dat kapje en vooral..... wat en hoe zal ik met dat oog gaan zien?

Verband en kapje is verwijderd. Het oog ziet er netjes uit. Ik zie nog wat onscherp, het zicht lijkt er in eerste instantie eerder slechter dan beter op te zijn geworden en ik zie ook steeds wat onrustig geflikker, maar volgens de deskundige die net gebeld heeft is dat normaal en niet verontrustend.  'Het lensje moet nog even zijn plek vinden.'

Staar (2)

Een bericht typen met slechts één oog valt nog lang niet mee. Afstanden zijn slecht in te schatten en dus sla ik nogal eens mis met mijn vingers op de toetsen.

De operatie is achter de rug. Viel het mee? Ja, eigenlijk wel. Het is zeker niet 'een fluitje van een cent', maar je voelt geen pijn, het is voornamelijk het ongemak dat het vervelendste is. Pilletje in het oog, druppels in het oog, wachten tot alles gaat werken, nog meer druppels voor de verdoving, wachten weer, en dan, anderhalf uur later, de uiteindelijke operatie.

Laat er nu uitgerekend vandaag een man na mij komen met bijna dezelfde achternaam als ik. Ik heb voortdurend in de gaten gehouden dat we niet verwisseld zouden worden en dat ik aan het verkeerde oog zou worden behandeld of dat ik zijn lensje in mijn oog geplaatst zou krijgen. Dat is dan weliswaar niet zo erg als het amputeren van het verkeerde been, zoals in dergelijke gevallen wel eens schijnt voor te komen, maar leuk is het niet.

Het is even vervelend dat je helemaal wordt afgedekt en er slechts een klein gaatje in het laken wordt geknipt om bij het oog te kunnen. De arts wekte vertrouwen en bleef steeds met me in gesprek. Ik zag felle lichten en prachtige psychedelische kleuren die je anders pas te zien krijgt na het slikken van peperdure pillen en waar je onder andere omstandigheden best wel van zou kunnen genieten. Mijn eigen, oude lensje er uit, plastic lensje er voor in de plaats..... wat zijn ze toch knap tegenwoordig! Na een half uur werd mijn oog afgeplakt en was de operatie voorbij.

Nu volgen nog drie weken van druppelen en nacontroles en als alles goed gaat kan ik mij gaan opmaken voor de tweede ronde. Volgende maand is mijn tweede oog aan de beurt. Daar zie ik toch een stuk minder tegen op.

Staar (1)

De laatste dag voor de staaroperatie. Naarmate deze vervelende ingreep naderbij kwam werd mijn onrust groter. Ik hou mij niet flinker dan ik ben. Ik vind het eng. Doodeng! Wanneer ik er aan denk dat ik daar straks weerloos op zo'n tafel lig, de dokter een scalpel pakt en mijn oog daarmee nadert, voel ik mijn buik samenkrimpen. Eng, doodeng! Een onverwachte hik of nies bij dokter of patiënt kan al fataal zijn.

De dokter is een mooie, jonge en ook nog heel aardige vrouw. Dat eerste is een prettige bijkomstigheid, dat tweede..... tja. Hoeveel ervaring zal te hebben? Ik hoor het haar al zeggen: 'Ik ben ook wel een beetje zenuwachtig hoor... het is voor mij ook de eerste keer'. Maar het had ook een oude, lelijke, boosaardige man kunnen zijn met vanwege excessief drankmisbruik trillende handen. Als je het zo bekijkt ben ik dan wel weer een bofkont.

Vanwege de naderende toestanden ben ik de laatste dagen behoorlijk meer gaan snoepen en snaaien. Een extra glaasje wijn, herhaaldelijk een lik uit de chocopastapot en zelfs een hele doos met lekkernijen die ik nog gewoon NEGERzoenen ben blijven noemen die er in rap tempo doorheen ging. Dat kwam natuurlijk meteen tot uiting op de weegschaal vanmorgen. Alarmfase oranje is weer ingetreden. Maar dat is van later zorg. Eerst maar even de dag van morgen zien door te komen.

Vandaag moet er al gedruppeld worden. Twee flesjes, uit ieder flesje een druppel in het oog. Vanmorgen ging het al niet helemaal goed. Het is, zoals ik al vermoedde, heel moeilijk zo'n druppel precies midden in het oog te laten vallen. Deze keer kwamen zij allebei half buiten het oog terecht. Hopelijk is ook dat een kwestie van ervaring en gaat het vanmiddag beter.

Dan maak ik voor alle zekerheid toch nog maar even een foto van mijn beide, zij het dan niet optimaal maar toch nog ziende, ogen. Je weet tenslotte maar nooit.