Ik snap er geen knal van.

Vroeger, in mijn jeugd, kwam het wel eens voor dat er op oudejaarsavond rond een uur of elf een harde knal was te horen, buiten op straat. 'Zo,' zei mijn vader dan. 'die zijn er al vroeg bij.' Na die ene, enkele knal was het dan rustig totdat precies om 12 uur de hel losbrak en overal het vuurwerk werd ontstoken. Dat duurde dan een half uur, een uurtje misschien en daarna werd het al snel rustig. De mensen hadden in de jaren vijftig gewoon het geld niet om er urenlang op los te knallen.

Ach.... het was nu eenmaal traditie en zolang het niet erger werd dan zo.....

Het werd erger. Nu is het al heel normaal dat al maanden voordat de vuurwerkverkoop officieel begonnen is, de eerste knallen op straat zijn te horen. Ze worden ieder jaar luider, lijkt het wel, en met een honderdklapper kun je al lang niet meer voor de dag komen. De klappen worden nu in duizendtallen geteld. Ondanks de crisis worden ook dit jaar de recordcijfers voor de aankopen weer verbroken.

Het vreemde is dat, wanneer ik er met anderen over praat, de mensen altijd zeggen: 'ìk geef daar mijn goede geld niet aan uit, hoor.' of 'van mij zit er geen rotje bij.' of 'van mij mogen ze het vandaag nog afschaffen.' Waar komen dan toch al die knallen vandaan?

Het is vreemd........... heel vreemd!

24.999

Vandaag ben ik precies 24.999 dagen oud. Dat wordt nog spannend. Zal ik het gaan halen, die 25.000 dagen? Ik zal bijzonder voorzichtig zijn in het verkeer, behoedzaam de trap op en af lopen en er voor zorgen dat ik geen kou vat. Met een beetje geluk ben ik dan morgen vijfentwintigduizend dagen oud (als je het voluit schrijft, lijkt het nog meer!). Ik vier het in stilte, maar zal er wel even bij stil staan en mij verbazen......

Weg met Het Buikje! (13)

Het is voorbij en ik kan de balans opmaken. Spieren en uithoudingsvermogen zijn wel wat toegenomen in die vier weken sportschool. En het buikje.......


Ik vond het eigenlijk best wel leuk, maar niet leuk genoeg om het te blijven doen. Het is wel mooi geweest zo.

En die foto's...... die zijn natuurlijk echt! Net zo echt als de voor en na foto's in de advertenties voor slankelijnmiddelen ;-)

Kerst- en Nieuwjaarsgroet.

Weg met Het Buikje! (12)

De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens, zegt het spreekwoord. Iemand vertelde me dat in de eerste weken van januari de parkeerplaats van de sportschool altijd helemaal vol staat. De weken daarop wordt dat al snel minder en na een paar maanden is er weer ruimte te over om te parkeren. Toen begreep ik ook waarom de sportschool uitgerekend in november met die verleidelijk voordelige aanbieding was gekomen.

Tot voor kort moest je altijd een jaarabonnement nemen, zodat je na een paar weken intensief zwoegen met een zeer duur betaalde kaart bleef zitten en daarna nog maar heel af en toe met toenemende weerzin richting sportschool toog, alleen nog maar omdat het toch wel zonde was van dat geld. Dat is nu gelukkig voorbij, je kunt per maand opzeggen. Dat zal de sportscholen ongetwijfeld veel inkomsten kosten.

Ik speelde met het idee zo'n professioneel roeiapparaat tweedehands aan te schaffen en vond er één op Marktplaats. Een kwartier of een halfuurtje per dag roeien op zo'n apparaat, dat moet toch op te brengen zijn, dacht ik. Ik deed een bod en toch wel wat onverwacht kon ik het ding krijgen voor die prijs, een dikke 500 euri. Maar toen bedacht ik dat ik me ook al ontelbare malen had voorgenomen iedere dag de yoga zonnegroet te doen. Dat kost ook niet meer dan een kwartiertje, maar het is me niet gelukt het meer dan een paar dagen vol te houden. De kans dat mijn dure apparaat binnen de kortst mogelijke tijd zou staan weg te kwijnen, was levensgroot. Keukenmachines en hometrainers hebben met elkaar gemeen dat ze meestal binnen de kortste tijd in het aanrechtkastje, respectievelijk onder het bed belanden. Niet doen dus. Ik ga van de zomer wel weer eens een keer ècht roeien, op de vijver van Oud Valkeveen, met de kleinkinderen.

Weg met Het Buikje! (11)

Met mijn vrienden van de sportschool op de foto.

Weg met Het Buikje! (10)

Wanneer ik mij 's morgens in alle vroegte op mijn fietsje naar de sportschool begeef zie ik hen zitten bij de oude haven. Langs de waterkant, ineengedoken, verpakt in dikke kleding en zittend op een krukje waarop een normaal mens het nog geen tien minuten zou uithouden. In hun handen, of vaker op een standaard naast hen, rust een lange stok. Bewegingloos staren ze naar iets dat, voor mij onzichtbaar, daar ergens op het water moet drijven.

'Is dat leuk?' vraag ik mij dan af. Je moet thuis toch wel een verschrikkelijk slecht huwelijk hebben wil je al die ontberingen, kou, regen, verveling, prefereren boven de knusse warmte van een gezellige huiskamer. Die vissen vinden het vast ook niet leuk. Denken ze een lekker hapje te kunnen scoren, worden ze met bruut geweld aan een lijntje uit hun element gesleurd. Plaatsvervangend voel ik even de pijn van een scherpe haak door mijn bovenlip.

Even later zit ik op de roeitrainer. Bijna automatisch maak ik de lange slagen die mij geen meter verder brengen. Hoewel? Mijn conditie gaat wel degelijk vooruit. Had ik in het begin halverwege de twee kilometer al moeite het vol te houden, nu plak ik er zo maar nog een kilometertje tegenaan en ga daarna nog een stukje stevig 'wandelen'. Als ik in mijn benen knijp voel ik stevige spieren, mijn bovenarm bolt toch echt al zichtbaar wanneer ik mijn arm buig en mijn buikje, ach..... alleszins acceptabel, zal ik maar zeggen.

Om de verveling tijdens het roeien te verdrijven, laat ik mijn fantasie de vrije loop. Ik zit in een klein bootje in de oude haven. Behendig stuur ik het sloepje in de richting van de kade waar een rijtje sombere mannen vreugdeloos in het water zit te staren. Vanuit de gedachte in deze donkere dagen voor de Kerst wat vreugde te brengen aan hen die het moeilijk hebben, ben ik er als parttime medewerker van het Leger des Heils op uit gestuurd om deze mensen enige troost en warmte te bieden. Op het campinggazje voorin mijn bootje staat een grote pan te pruttelen waaruit onmiskenbaar de geur van warme erwtensoep opstijgt.

'Soep mannen?' roep ik opgewekt wanneer ik hen dicht genoeg ben genaderd. Vol verlangen steken ze hun koude handen uit. 'Gggggggrrraaaag' bibbert er eentje. Een ander probeert op te staan, maar valt krachteloos terug op zijn stoeltje. Het zal voor hem toch niet te laat zijn? Vol mededogen reik ik hen de kommen aan, tot aan de rand gevuld met een goed bereidde snert. Zo een waar een lepel gemakkelijk in overeind blijft staan. Even zie ik wat glans verschijnen in hun doffe ogen. 'Hoe is het toch in hemelsnaam zover met deze kerels kunnen komen?' vraag ik mij af. Begerig slurpen ze de kommen leeg.

'Als jullie er over willen praten........?' moedig ik hen aan en dan komen de verhalen los. Het verhaal van de man die zijn vrouw met zijn beste vriend aantrof in bed. Het verhaal van de man die na dertig jaar trouwe dienst zo maar door zijn werkgever op straat werd geschopt. Het verhaal van..............

Maar dan geeft de display op mijn roeitrainer aan dat het genoeg is geweest voor vandaag. Ik heb mijn kilometertjes weer gemaakt. De haven ligt ver achter mij. Brrrrrrr...... ik heb het er koud van gekregen. Gauw nog even lekker een saunaatje pikken.

Lange Ivan.

Ik kan het niet helpen: de schilderijen van Ivan Mijatovic dòen mij gewoon iets. Ik had, via de Kunstuitleen, al twee keer eerder een schilderij van hem in huis gehaald, maar toen ik daar een nieuw werk van hem zag hangen wist ik meteen: die wil ik ook hebben. Het doek had nogal een apart formaat, 180 x 50 cm, terwijl de schilderijen die ik al in huis had, vierkant waren. Ik was op de eerder geleende werken nog lang niet uitgekeken en het was moeilijk te beslissen welke nu het veld zou moeten ruimen. Er moest toch echt één het huis uit, want drie van die grote schilderijen werd wat teveel in mijn modale huiskamer.

Het is altijd weer spannend of een schilderwerk er in je eigen omgeving net zo mooi uitziet als op de plek waar je het uitzocht. Gelukkig viel het niet tegen. Even later hing hij dus aan de muur, mijn 'Lange Ivan' zoals ik hem inmiddels was gaan noemen:


Ik werd door de prachtige kleuren van de soms in een dik profiel aangebrachte verf geïnspireerd tot een gedicht dat ik er nu naast heb gehangen.


gedachten stijgen op
gevoelens komen samen
waar zij versmelten in het kosmisch vuur.

dit is de plek
waar vreugde en verdriet elkaar ontmoeten.
dit is het uur.

de warmte geeft mij nieuwe moed
de liefde schenkt mij kracht, mij roept
het avontuur.

beloften van een eeuwenoud mysterie
worden nu zichtbaar voor een ieder die wil zien.


Bij het schilderij ‘old art 2’ van Ivan Mijatovic
Henc R.A. de Roo

Weg met Het Buikje! (9)

Fietsen doe ik liever op de fiets en wandelen doe ik liever in het bos; daar heb ik dus al die gekke apparaten niet voor nodig. Er is echter één apparaat dat ik wèl leuk vind: de roeitrainer. Een roeiboot heb ik namelijk niet en daarom maak ik in dit geval graag gebruik van een alternatief. Het aardige daarvan is dan ook nog dat je er echt alle spieren bij gebruikt. Ik heb me zondag dan ook voorgenomen die helse machine een week lang iedere dag te gaan gebruiken en eens te kijken of dat wat oplevert. Het was vanmorgen dus de vijfde keer en ik verwacht dat ik het morgen en overmorgen ook wel weer ga doen. Twee kilometer roeien in een straf tempo. Ik verbruik daar 100 cal mee, zegt het computertje. Dat is niet veel. Een eierkoek is al 100 kcal, dus wat ik verbruik is een duizendste eierkoek. Nog niet eens een heel klein hapje. Maar voor de spieren is het wel goed, natuurlijk. Dat voel ik. Elke dag werp ik vol verwachting een blik in de spiegel om te zien of mijn gestalte weer wat lijkt op de Adonis die ik vroeger was. Nou.... nee....... nog niet echt.

Dat wordt nog effe doorroeien dus!