Het is vandaag tweede pinksterdag,
Het is vandaag maandag........... maar..... bovenal......
Het is vandaag weegdag!
Dit vereist enige verklaring. Omdat mijn buik zich weer eens ontwikkeld had tot buitensporige proporties ben ik weer eens aan het lijnen gegaan. Wanneer ik bij het naar bed gaan in de spiegel keek dacht ik: 'Wie is in hemelsnaam die rare dikke vent met die afschuwelijke dikke pens, daar in de kamer?'.
Ik doe dat lijnen altijd rigoureus. De drie maaltijden blijf ik gewoon nemen, net als anders, maar daar tussendoor snoep ik niets. En al ik zeg 'niets', dan is dat ook helemaal niets. Geen dropje, geen koekje, geen plak kaas uit de koelkast, geen gelik uit de chocoladepasta-pot. Niets. Een andere manier kan ik niet aan. Het is bij mij alles of niets. Wanneer ik één klein stukje chocola zou nemen dan schieten bij mij de remmen los en eet ik het hele bonbonbloc achter elkaar op. Helemaal!
Vier weken ben ik nu bezig en vooral in het begin vlogen de kilo's er af. Om precies te zijn, bijna zes kilo is er nu af. Omdat je gewicht toch een beetje schommelt moet je niet iedere dag op de weegschaal gaan staan. Beter is één keer per week en altijd op dezelfde tijd. Bij mij is dat op maandag dus. Meteen na het opstaan, na de ochtendplas en schoon aan de haak.
Het viel zowaar niet tegen vanmorgen. Weer een dikke pond, 600 gram er van af. Het gaat dus wat minder snel als in het begin, maar dat is normaal en ik moet tevreden zijn. Ik herken mezelf weer als ik mijn blote lijf in de spiegel bekijk. Ik kan mijn zomerkleren, waar ik kort geleden met geen mogelijkheid nog in paste, weer aan en de lovehandles zijn zo goed als verdwenen. Een klein, goedaardig en aandoenlijk mannenbuikje is nog over. Daar valt mee te leven.
Natuurlijk stopt het hier niet en ga ik gewoon lekker op deze voet verder. De tomeloze vreetpartijen van weleer zijn voorgoed voorbij. Ik zal nu weer heel goed een gebakje kunnen eten op een verjaardag, maar het ongebreidelde snaaien en graaien en schranzen, daar begin ik niet meer aan. De prijs is me te hoog.
Nu de rest van de conditie nog. Ik heb nu een dikke drie jaar, vanaf het begin van de ziekte van Ans, maar wat lopen labberkakken en dat is niet goed. Bewegen moet een mens, en dat ga ik nu weer doen. Ik heb al plannen voor het lopen van het Waterkeringpad, een fraaie route over dijken en door weilanden naar Amsterdam. Niet in één keer hoor. Ik doe het in twee etappes, de eerste naar Muiden, dan neem ik de bus terug, en doe de volgende dag Muiden-Amsterdam.
Daarna begint het echte werk en ga ik meerdaagse wandelingen maken op de Veluwe en zo. Met overnachting bij VodF. Ik ga de nieuwe wandelsokken die ik jaren geleden al heb aangeschaft, nu eindelijk eens uit, nee, niet uit het vet, maar uit de verpakking halen.
Ter voorbereiding heb ik vanmiddag mijn vaste rondje door het bos in de buurt maar weer eens gelopen, dit keer, om in de stemming te komen, met echte wandelschoenen en -sokken aan. Een uur stevig doorstappen. Aan de randen van het bos kom je dan nog wat hondenuitlaters tegen, maar verderop loop je vrijwel alleen. En dat komt goed uit, want ik heb nog al eens de neiging uit volle borst te gaan lopen zingen wanneer ik zo aan het genieten ben en het geluid dat ik dan produceer klinkt eigenlijk maar één iemand aangenaam in de oren.
Mijzelf.
Soms heeft het wel voordelen wanneer je gehoor wat achteruit gaat.
