Grote schoonmaak (5)

Ongelofelijk wat een beetje zonneschijn met een mens kan doen. Voelde ik mij de laaste dagen nog leeg en lusteloos, na een paar dagen zon op mijn plaatsje heb ik er weer helemaal zin in gekregen. Het is nog wel wat zoeken naar een plekje uit de wind en in de zon, maar dan is het goed toeven buiten. En daar maak ik dankbaar gebruik van!

De schoonmaakwoede zet door bij mij. Ik begin er zelfs plezier in te krijgen en laat het niet meer bij één kastje per dag, maar heb er vandaag vier schoongemaakt. Het zal straks wel wat problemen geven om allerlei dingen te kunnen vinden, want heel veel dingen hebben eeb andere plaats gekregen.

Het is lente. Ik heb (bijna) een nieuwe eetkamertafel met stoelen besteld en een mooie bos gele rozen op de salontafel geplaatst.

Het is nog een beetje moeilijk te bepalen met welke kleding je van huis gaat. 's Morgens vroeg is het nog fris en ben je geneigd een jas aan te doen terwijl je daar een paar uur later al weer spijt van hebt.

Eindelijk, die lange, koude, donkere, saaie, troosteloze, ellendige, kille, sombere, en zo kan ik nog wel even doorgaan, winter is voorbij (hoop ik).

Grote schoonmaak (4)

O jee! Terwijl ik nog maar nauwelijks bekomen ben van het virus dat mij lange tijd geplaagd heeft met een lelijke buikgriep, heeft opnieuw een virus bij mij toegeslagen. Het is een virus dat zich meestal in deze tijd van het jaar, het voorjaar, openbaart en dat het voornamelijk op vrouwen gemunt heeft. De verschijnselen die het virus veroorzaakt, treden meestal heel onverwacht op. De ene dag heb je nog nergens last van, de volgende dag heb je een onbedwingbare lust met gele doekjes, schuursponsjes en veel emmers schuimend water, aan de slag te gaan. Het is een virus dat men meestal aanduidt met de naam 'schoonmaakwoede'.

Nu ben ik niet zo'n poetser, maar hygiene staat toch wel hoog bij mij in het vaandel. Daarom ben ik maar begonnen met de keukenkastjes. Nou ben ik van het type 'als ik iets doe dan doe ik het grondig' en dus maak ik er werk van. Een kastje (met bijbehorende lade) wordt helemaal leeggehaald, grondig gesopt en geboend, de inhoud wordt afgewassen (hoe kan het toch nog zo vuil worden in een kastje?) en weer terug geplaatst. Ondertussen wordt van de gelegenheid gebruik gemaakt om allerlei dingen die je toch nooit meer gebruikt of waarvan je geen idee van hebt waar ze voor dienen, weg te gooien. Resultaat: blinkend schone, opgeruimde keukenkastjes die je het liefst de hele dag open zou willen laten staan om de eveneens blinkende inhoud aan een ieder te laten zien. Ik had gepland één kastje per dag, na de afwas, maar vandaag had ik er al zoveel plezier in dat het er twee zijn geworden.

Wintermoeheid.

Al die maanden lang is het mij gelukt iedere dag tenminste één bericht op mijn weblog te plaatsten, honderdvijfenzestig in totaal, en dan ineens is het over, op, finito. Tien dagen zijn nu voorbij gegaan zonder blog. Dat zit mij niet lekker. Wanneer je als man alleen komt te staan dan is het moeilijk om een bepaalde discipline in je leven aan te houden. In het begin ben je vol goede voornemens, maar langzaam sluipt het er in: later opstaan, later je wassen en scheren, de afwas blijft een paar dagen staan, de vogelpoep blijft op het raam zitten, de maaltijden worden steeds kant-en-klaarder.....

De weblog was voor mij een manier om toch nog een zekere discipline in mijn leven te handhaven. Door de hardnekkige buikgriep en meer nog door de lange nasleep daarvan, is het er de laatste tijd echter niet van gekomen. Het lukt me niet. Ik voel me leeg, zonder inspiratie, geen zin weer eens wat op 'papier' te zetten. Ik voel wintermoeheid.

Het komt wel weer hoor.... Misschien met een wat lagere frequentie dan tot nu toe het geval was, want laat ik eerlijk zijn.... het valt niet mee om iedere dag maar weer iets te verzinnen. Veel onderwerpen zijn ook voor eenmalig gebruik: ik kan niet nog eens uitgebreid gaan beschrijven hoe goed mijn orchideeën het doen.

Even rust dus, even pas op de plaats. Nog even dan wordt het ècht lente. Dan gaat mijn bloed weer bruisen en de inkt van mijn pen weer vloeien. Even rust nog, even pas op de plaats.