Over op elektrisch.

Elektrische fietsen vielen voor mij tot voor kort in de categorie van hoorapparaten, contactlenzen, kunstgebitten, pruiken, metalen heupen, rollators en elastieken kousen. Allemaal prachtige en nuttige hulpmiddelen, daar niet van, maar dan wel voor anderen en niet voor mij. De krasse knarren die mij op het fietspad voorbij zoefden werden door mij met een mengeling van spot en misprijzen bekeken wanneer ik zag dat de energie die hun fiets zo snel deed voortbewegen niet uit hun kuiten kwam, maar uit een zilverkleurige doos op de achterbagagedrager. 'Ja, zo kan ik het ook!'

Van fietsen word je soms behoorlijk moe en je krijgt er soms pijn van in je benen, maar wat geeft dat? Na afloop wil je toch kunnen voelen dat je een flink eind gefietst hebt en die vermoeidheid en pijntjes wegen niet op tegen het enorme plezier dat fietsen je kan geven. Beter dan met je luie gat in een auto zitten. Een auto is een transportmiddel en een fiets is een genotmiddel; zo is het toch?

Maar helaas, met het klimmen der jaren zie ik ieder jaar de curve van mijn fysieke omstandigheden met een omgekeerd evenredige kromme richting nullijn gaan. Het maken van wat langere fietstochten gaat mij steeds moeilijker af. Ik krijg steeds meer moeite met de heuvels en tegenwind die ik op mijn (fiets)pad ontmoet en besef dat ik, wanneer ik nog een tijdje zou willen kunnen blijven genieten van het fietsen, en dat wil ik, er niet meer onderuit kan over te schakelen op elektrisch. Ik heb de strijd opgegeven.

Een proefrit maken dus. Ik moest toegeven dat het een stuk gemakkelijker fietst met zo'n motortje. De heuvels die mij al vaak bijna dwongen af te stappen, nam ik nu moeiteloos. Maar die eerste fiets die ik testte was erg duur en bovendien, hoe kun je een keuze maken wanneer je de andere niet geprobeerd hebt?! Dus winkel in, winkel uit, de verkooppraatjes aanhoren, weer een testrit maken, folders doorbladeren en dan, wanneer je eindelijk een keus hebt kunnen maken, ontdekken dat de fiets van je keuze niet te leveren is of sterk wordt afgeraden door andere verkopers die natuurlijk wel net dat merk en die fiets verkopen die dan wel ideaal voor mij zou zijn. Dodelijk vermoeiend en zeer verwarrend allemaal.

En dan.... ja dan kom je zoals het zo vaak gaat toch weer uit op de eerste keuze. Het enige dat me tegen hield was het prijskaartje dat er aan hing, maar ik wist wel dat ik, wanneer ik deze fiets niet zou kopen, steeds met het idee zou rondrijden dat het op een tweede keus was. Dan maar wat dieper in de buidel getast.

De fiets is besteld en nu moet ik nog een aantal nachtjes slapen voordat ik er op kan rijden. In het begin zal ik vast nog wel met enige weemoed naar al die krasse knarren kijken die het nog zonder motortje doen. Ik passeer ze moeiteloos en in mijn rug voel ik hun misprijzende blikken. 'Ja, zo kan ik het ook!'

Swappen.

Iedere bezitter van een tablet (zo'n schootcomputer die alleen maar uit een beeldscherm bestaat) zal wel eens Wordfeud hebben gespeeld. Eigenlijk is het gewoon Scrabble met een paar aangepaste spelregels. Ik speel het graag samen met mijn zus.

Meestal win ik het spel en volgens haar komt dat doordat zij altijd de 'rotletters' krijgt. 'Ja, dat zeggen ze allemaal', geef ik dan als antwoord. 'Als je echt allemaal rotletters hebt dan moet je gewoon een keer swappen (omruilen)' geef ik als advies.

Gisteren deed ze dat en ruilde al haar 'rotletters' om. En wat kreeg ze er voor terug?????

 

Ans.

 

Een Maatje minder.

Nog geen twee weken geleden schreef ik een blogje over mijn vrienden, 'De beste Maatjes'. Ik eindigde het stukje met: 'Ik ben een rijk man met al die Maatjes en dat besef ik. Zij zijn mij zeer dierbaar, zij zijn mij lief'.

Dat het hebben van vrienden niet alleen een rijk bezit, maar ook een zeer kwetsbaar bezit is, daar kwam ik vandaag weer achter. Van de ene op de andere dag had ik één Maatje minder. Een vriend verliezen doet pijn. Ik herinner mij nu nog hoe ik als jongen, ik zat in de laatste klas van de Lagere School, bevriend was met een klasgenoot die mij, totaal onverwacht en zonder opgave van reden, mededeelde dat hij geen vriend meer met mij wilde zijn. Ik was daar helemaal kapot van. Hoe kon dat nu? Vriendschap heb je toch voor het leven?

Inmiddels heb ik flink wat eelt op mijn ziel gekregen en ik ben er in de bijna zeven decennia dat ik nu leef wel achter gekomen dat vriendschap, en zeker vriendschap voor het leven, een illusie is. Ik ben er nu niet meer kapot van, maar het verdriet om zo'n verlies voel ik nog steeds.