Er zijn van die dagen....

Er zijn van die dagen dat ik mijn geluk niet op kan.

Door de bank genomen ben ik een zeer gelukkig mens. Vaak geef ik aan het einde van de dag een cijfer aan de afgelopen vierentwintig uur en dat cijfer is vrijwel altijd een dikke voldoende. Vaak een 8, soms een 9. Een 10 heb ik nog nooit gegeven, want ik denk net als veel schoolmeesters dat het altijd nog wel beter kan.

Natuurlijk.......

Ik ben dagelijks blij en gelukkig dat ik niet net zo als mijn buurvrouw al vele jaren lang aan een rolstoel gekluisterd ben, maar nog steeds zonder hulpmiddelen de ene voet voor de ander kan zetten. Lange wandelingen en fietstochten kan maken, genietend van de natuur om mij heen.

Dagelijks gelukkig dat ik niet geboren ben in een land waar een gek regeert die zich rijk en machtig maakt ten koste van de gewone man en vrouw in zijn land. Ik zie de blunders die onze regering maakt en soms mopper ik daar op, maar we zijn vrij en hebben iedere dag goed te eten.

Iedere dag ben ik weer blij met mijn kinderen en kleinkinderen. Zovelen van mijn leeftijd leven in totale eenzaamheid en ik heb nog zoveel lieve familie en, niet te vergeten, vrienden om mij heen.

Ja..... en natuurlijk ben ik blij dat ik niet als mijn lieve Ans het slachtoffer ben geworden van een afgrijselijke ziekte en veel te vroeg moest sterven. Ik leef nog. Haal adem. Beweeg.

Ja, doorgaans ben ik een zeer gelukkig mens. Maar soms, zoals nu, is er iets extra's. Na een herfstachtige zomer hebben we dan toch nog een 'oudewijvenzomer' gekregen, een periode van warm, zomers weer in september. En net zoals een snufje zout de smaak van de ingrediënten van een maaltijd versterkt en ophaalt is het dat heerlijk mooie weer dat mijn geluksgevoel nog net even sterker maakt.

Als ik dan op mijn fiets over de Hilversumse heide rij dan denk ik..... Eigenlijk, ja eigenlijk verdient deze dag toch wel een 10.

Het is toch vreemd,

..... dat een zak gevuld met chips altijd wel ergens in een jaszak of rugtas past, maar dat er voor diezelfde zak, wanneer hij is leeggegeten, geen plaats meer is.

Oudewijvenzomer.

'Zou het dan toch nog een oudewijvenzomer worden?' vroeg ik mij af toen ik gisteren na lange tijd weer eens door een zomers aandoend herfstbos kuierde.

Die benaming voor een mooie nazomer in september werd ooit bedacht door Joop den Tonkelaar. Hij was niet de allereerste, maar wel één van de eerste en in elk geval de meest populaire televisieweerman in die tijd. Dat kwam onder andere door de duidelijk herkenbare driedimensionale H's en L's die hij tekende voor de Hoge en de Lage drukgebieden. Het ging in die tijd, eind jaren 50, nog om de boodschap en niet om de presentator en dus kwam zijn gezicht nooit in beeld. Soms zag je in de linkerbovenhoek een heel klein plukje van zijn baard en dan wist je: dat is Joop. Ik kreeg, jaren later, aanmerkelijk meer van hem te zien, want ik had toen het genoegen hem en zijn familie jarenlang wekelijks te ontmoeten in de sauna.

De digitale borden met satellietbeelden waarmee de Willemijnen en Erwins van tegenwoordig ons van weersinformatie voorzien bestonden nog niet. Een paar kaarten van Nederland ter grote van een A3-tje, werden door de presentator thuis al voorbereid en in een rolletje meegenomen naar de studio, waar zij op een standaard met een driehoekig bovenstuk werden bevestigd. Door het omhalen van een hendeltje kon hij dan tijdens zijn praatje steeds de driehoek 120 graden laten draaien, waardoor de volgende kaart in beeld kwam. Met een lippenstift tekende hij er dan wat letters, zonnetjes, wolken en cijfers op.


Op een keer, wellicht op 1 april, verscheen toen Joop zijn laatste weerkaart voordraaide, de afbeelding van een naakte dame in beeld die daar bij wijze van grap door één van de cameramannen op getekend was. Dat bracht nog heel wat opschudding teweeg. Het was waarschijnlijk het eerste naakt op televisie, ver nog voor Phil Bloom.

Het werd gistermiddag al weer snel bewolkt, grauw en grijs. Niks zomer meer en zelfs geen oudewijvenzomer.

Joop is verleden tijd, nostalgie. Een icoon uit de tijd dat alles nog zo heerlijk simpel was en waarin, althans in onze herinnering, de zomers ieder jaar nog èchte zomers en de winters ieder jaar nog èchte winters waren.

Een warm bad.

Nadat ik alweer flink wat jaren geleden beweerd had dat het nu toch ècht de allerlaatste keer was geweest dat ik een presentatie over de toverlantaarn had gegeven, heb ik mij toch weer laten verleiden het nog één keer te doen, en zo stond ik een paar dagen geleden in een sfeervol zaaltje van de Huizer Bieb voor de zoveelste maal mijn verhaal te vertellen over de historie en de toepassing van één van de belangrijkste uitvindingen uit onze geschiedenis..... de Laterna Magica, de toverlantaarn.

Een verhaal? Ja, dat ook, maar meer dan dat is het een show. Beelden wisselen elkaar in een snel tempo af op het doek. We zijn getuige van een toverlantaarnvoorstelling waarin onthuld wordt waar de kindertjes nu ècht vandaan komen. We brengen een bezoek aan Circus Luikerwalo, waar een keur aan internationale artiesten haar kunsten vertoont, We laten ons betoveren door de magische figuren van de chromatroop, muzikaal begeleid door een knarsend buikorgeltje, en griezelen van het verhaal van de man die tijdens zijn slaap een muis verorberde. Ik zing, spring en maak allerlei vreemde 'stemmetjes'.

Tijdens de show vertel ik dat er vier ingrediënten nodig zijn voor een geslaagde toverlantaarnvoorstelling: de lantaarnist, de lantaarn, de plaatjes en.... toch wel het allerbelangrijkste, het publiek. Je kunt nog zo'n mooi verhaal houden of een spetterende show laten zien, wanneer je geen goed publiek hebt kun je het wel schudden. Ik had het dit keer getroffen met mijn publiek. Het leefde mee, lachte, en blies zonder gêne in de richting van het doek om de wieken van een windmolen in beweging te zetten en te laten draaien.

Ik had voor deze gelegenheid de show volledig opgepoetst en vernieuwd. Het zat me daarbij niet mee. Een aantal malen moest ik opnieuw beginnen doordat een programma vastliep of door andere oorzaken. Ondanks dat ik de presentatie klaar had liggen ging er toch weer veel, heel veel werk in zitten, want als je eenmaal begint met 'poetsen' dan ga je door. Het is eigenlijk gekkenwerk: menig plaatje dat slechts tien seconden op het scherm verscheen, kostte mij een uur of langer aan werk.

Maar dan komt het applaus, de complimentjes, de lovende woorden, de mensen die je vertellen dat ze er zo enorm van genoten hebben. Dat is toch heerlijk?! Dat is een lekker warm bad. Dan ben je al die dagen, weken, maanden van voorbereiding zomaar op slag vergeten.