Mijn grootmoeder van vaders kant mochten wij nooit 'oma' of 'grootmoeder' noemen omdat ze dat zo oud vond klinken. Wij noemden haar altijd 'mémé'. Ergens vonden we dat wel interessant, want iedereen op school had wel een oma, maar wie had er nu een mémé?! Mémé leefde in vrij grote welstand en deed nooit iets zelf. Ik vermoed dat ze nog geen ei kon bakken. Maar in één ding had ze zich gespecialiseerd en dat was het maken van een chocoladecake die eigenlijk geen cake mocht heten want er werd niets gebakken. Iedere keer dat ze bij ons op bezoek kwam had ze zo'n cake bij zich en altijd werd zij met veel gejuich ontvangen. Wij prezen haar met z'n allen de hemel in en zij glom dan van trots.
Ons enthousiasme was niet geveinsd; we vonden hem inderdaad heerlijk. Dat de zoete traktatie zo ongeveer alles bevatte wat slecht voor een mens is, suiker, boter, rauwe eieren, deerde nog niemand in de jaren vijftig en zestig.
Ook nu smaakte hij me weer heerlijk. Maar sorry Jos en sorry Arretje...... voor mij blijft die zoete lekkernij toch altijd Mémé's Cake heten.
