Noodweer bij de N.S.

Een paar herfstbladeren op de rails, een klein beetje vorst, een flinke onweersbui, er is niet zo heel veel nodig om het spoorverkeer in Nederland totaal te ontwrichten.

Gisteren was er voor vandaag erg slecht weer voorspeld en de N.S. kondigde al meteen aan dat om die reden de dienstregeling zou worden aangepast. 'O, wat aardig,' denk je dan, 'de N.S. zet wat extra treinen in om er zeker van te zijn dat al haar reizigers, ondanks het vreselijk slechte weer, toch nog op tijd en op een comfortabele wijze naar huis kunnen gaan.' Maar neen. Voor de N.S. betekent dit dat het treinverkeer sterk wordt ingekrompen. Daarmee laat ze dus haar klanten doodleuk in het noodweer op het perron staan.

Maar dan blijkt het ontzettend mee te vallen met dat noodweer. ANWB en KNMI krabbelen terug. 'De N.S. zal nu haar noodplan ook wel intrekken.' denk je dan,'Het is nu immers niet nodig meer. De treinen kunnen dus gewoon weer gaan rijden volgens de normale dienstregeling.' Maar neen, dat ligt niet zo simpel. 'De reizigers zouden daardoor in de war raken,' zegt de N.S. 'Het is beter om een eenmaal genomen besluit maar gewoon te handhaven. Dan weet de reiziger tenminste waar hij aan toe is.'

'Ben ik nu gek?' denk je dan.'Hoeveel aanpassingsvermogen heeft een mens nodig om zich aan te passen aan een normale situatie?????!'

Het is duidelijk: de N.S. projecteert haar eigen onvermogen adequaat in te spelen op een veranderde situatie op haar klant, de reiziger, die zij weer eens, ondanks de bijna tropische hitte van vandaag, doodleuk in de kou laat staan.

Bokma, Bokma, Bokma, Bokma.

De flessen van Bokma zijn robuust en daardoor behoorlijk zwaar. 650 gram leeg en gevuld met water, of met jenever, een kilo zwaarder, 1650 gram oftewel 1,65 kilo. Dat gewicht moest ik in mijn rugtasje meesjouwen gisteren, tijdens mijn wandeling, en ik vond dat niet prettig.

Ik ben nu een zestal weken aan het afvallen en ben in die tijd 6,6 kilo kwijtgeraakt. Dat zijn 6,6:1,65= precies vier volle flessen Bokma! Dat wil dus zeggen dat ik nu tijdens mijn wandelingen het gewicht van vier flessen Bokma minder mee hoef te sjouwen als anderhalve maand geleden. Dan had ik gisteren toch eigenlijk niets te klagen, met die ene fles.

Schat, staat de Bokma koud?

Precies het goede weer voor het maken van een stevige wandeling. Toen ik mijn tas inpakte ontdekte ik dat ik nergens een pet-fles had liggen die ik, met drinkwater gevuld, zou kunnen meenemen. Het enige bruikbare in huis was een lege Bokma-fles die al klaar stond om te worden afgevoerd naar de glasbak. Hoewel die fles van zichzelf al zo'n 650 gram weegt en gevuld met water dus 1650 gram, moest ik hem wel meenemen. Er was geen andere keus.


Voordat ik deze foto maakte heb ik wel zes keer om me heen gekeken of er niemand aan kwam en voordat ik de fles aan de lippen zette wel tien keer.

Wandelen met plezier.

Er zijn veel redenen om NIET te gaan wandelen:

- Het zou wel eens kunnen gaan regenen.
- Ik heb er eigenlijk geen tijd voor.
- Ik heb overal pijn in mijn lijf.
- Ik heb niemand die gezellig met me mee wandelt.
- Ik ben al zo moe.
- Ik ben bang voor al die kriebelbeestjes in het bos.
- Ik ben lui geboren en dat gaat nooit meer over.
en zo zou ik er heel gemakkelijk nog wel 20 kunnen verzinnen.

Er is slechts één reden om WEL te gaan wandelen.
- Het is zo ontzettend verschrikkelijk leuk en lekker wanneer je eenmaal bezig bent en voelt dat je bloed weer door je lijf gaat stromen en je weer tot leven komt!

Vandaag de Zes-bergenroute gelopen, langs en over de zes bergen rondom Huizen. De Woensberg, Tafelberg, Trapjesberg, Sijsjesberg, Eukenberg en Aalberg. Een wandeling van 16 km, die wel erg mooi is, maar, omdat hij wat verouderd is, wel wat verbeteringen behoeft. En dat ga ik doen. Ik maak er gewoon een alternatieve zes-bergenroute van.

Weegdag.

Het is vandaag tweede pinksterdag,
Het is vandaag maandag........... maar..... bovenal......
Het is vandaag weegdag!

Dit vereist enige verklaring. Omdat mijn buik zich weer eens ontwikkeld had tot buitensporige proporties ben ik weer eens aan het lijnen gegaan. Wanneer ik bij het naar bed gaan in de spiegel keek dacht ik: 'Wie is in hemelsnaam die rare dikke vent met die afschuwelijke dikke pens, daar in de kamer?'.

Ik doe dat lijnen altijd rigoureus. De drie maaltijden blijf ik gewoon nemen, net als anders, maar daar tussendoor snoep ik niets. En al ik zeg 'niets', dan is dat ook helemaal niets. Geen dropje, geen koekje, geen plak kaas uit de koelkast, geen gelik uit de chocoladepasta-pot. Niets. Een andere manier kan ik niet aan. Het is bij mij alles of niets. Wanneer ik één klein stukje chocola zou nemen dan schieten bij mij de remmen los en eet ik het hele bonbonbloc achter elkaar op. Helemaal!

Vier weken ben ik nu bezig en vooral in het begin vlogen de kilo's er af. Om precies te zijn, bijna zes kilo is er nu af. Omdat je gewicht toch een beetje schommelt moet je niet iedere dag op de weegschaal gaan staan. Beter is één keer per week en altijd op dezelfde tijd. Bij mij is dat op maandag dus. Meteen na het opstaan, na de ochtendplas en schoon aan de haak.

Het viel zowaar niet tegen vanmorgen. Weer een dikke pond, 600 gram er van af. Het gaat dus wat minder snel als in het begin, maar dat is normaal en ik moet tevreden zijn. Ik herken mezelf weer als ik mijn blote lijf in de spiegel bekijk. Ik kan mijn zomerkleren, waar ik kort geleden met geen mogelijkheid nog in paste, weer aan en de lovehandles zijn zo goed als verdwenen. Een klein, goedaardig en aandoenlijk mannenbuikje is nog over. Daar valt mee te leven.

Natuurlijk stopt het hier niet en ga ik gewoon lekker op deze voet verder. De tomeloze vreetpartijen van weleer zijn voorgoed voorbij. Ik zal nu weer heel goed een gebakje kunnen eten op een verjaardag, maar het ongebreidelde snaaien en graaien en schranzen, daar begin ik niet meer aan. De prijs is me te hoog.

Nu de rest van de conditie nog. Ik heb nu een dikke drie jaar, vanaf het begin van de ziekte van Ans, maar wat lopen labberkakken en dat is niet goed. Bewegen moet een mens, en dat ga ik nu weer doen. Ik heb al plannen voor het lopen van het Waterkeringpad, een fraaie route over dijken en door weilanden naar Amsterdam. Niet in één keer hoor. Ik doe het in twee etappes, de eerste naar Muiden, dan neem ik de bus terug, en doe de volgende dag Muiden-Amsterdam.

Daarna begint het echte werk en ga ik meerdaagse wandelingen maken op de Veluwe en zo. Met overnachting bij VodF. Ik ga de nieuwe wandelsokken die ik jaren geleden al heb aangeschaft, nu eindelijk eens uit, nee, niet uit het vet, maar uit de verpakking halen.

Ter voorbereiding heb ik vanmiddag mijn vaste rondje door het bos in de buurt maar weer eens gelopen, dit keer, om in de stemming te komen, met echte wandelschoenen en -sokken aan. Een uur stevig doorstappen. Aan de randen van het bos kom je dan nog wat hondenuitlaters tegen, maar verderop loop je vrijwel alleen. En dat komt goed uit, want ik heb nog al eens de neiging uit volle borst te gaan lopen zingen wanneer ik zo aan het genieten ben en het geluid dat ik dan produceer klinkt eigenlijk maar één iemand aangenaam in de oren.
Mijzelf.

Soms heeft het wel voordelen wanneer je gehoor wat achteruit gaat.