Ik heb een nieuwe computer gekocht. Dat dacht ik tenminste. Ik verkeerde in de veronderstelling een leuk apparaat te hebben aangeschaft dat mij veel plezier en amusement zou kunnen gaan bieden. Het zwarte, glanzende ding dat ik uit de doos haalde zag er uit als een gewone laptop, voelde aan als een gewone laptop en gedroeg zich, na te zijn aangesloten op de netspanning, als een gewone laptop. Nu ik echter de gebruiksaanwijzing ter hand neem en en erin begin te lezen, kom ik er al snel achter dat ik mij lelijk vergist heb. Ik heb, zo blijkt nu, een zeer gevaarlijk voorwerp in huis gehaald! Een bom, een tijdbom eigenlijk, een zeer gevaarlijk apparaat waarmee het vroeg of laat wel verkeerd zal moeten aflopen. Dertig pagina's, dicht volgedrukt met waarschuwingen, geboden en verboden, ontnemen mij de lust het apparaat te gaan gebruiken. Overal loert het gevaar.
In het begin al wordt mij ontraden de plastic zak waarin de laptop werd geleverd, over het hoofd te trekken. Hierdoor wordt mijn plezier natuurlijk al flink getemperd, want want wat is er nou leuker dan te computeren met een plastic zak over het hoofd. Mag dus niet. Je schijnt daarvan te kunnen stikken.
Ik mag ook niet de accu van het apparaat blootstellen aan sterke warmte, bijvoorbeeld die van een magnetronoven. Wat jammer nou toch.... ik had mij altijd getroost met de gedachte dat ik, als de pizza's eens een keer op waren, altijd nog een smakelijke accu kon gaan bereiden in mijn tron. Niet dus. Hij kan ontploffen.
Ik mag zelfs niet eens 'de accu beschadigen door er met spijkers of andere scherpe voorwerpen in te prikken, door er met een hamer of ander voorwerp op te slaan of door er op te trappen'. Mijn hemel, waar moet ik nu naar toe met mijn regelmatig de kop opstekende agressiviteit? Ik was er zo aan gewend..... zo af en toe eens lekker een grote hamer pakken en op de accu intimmeren. Dat lucht altijd zo heerlijk op. Ook dat pleziertje wordt mij nu door meneer Toshiba ontnomen.
Ik moet ogenblikkelijk de computer uitschakelen als ik een opdringerige vreemde geur ruik en kan mijn laptop dus niet gebruiken wanneer ik het avondeten aan het bereiden ben. Ook bij andere ongebruikelijke gebeurtenissen tijdens het gebruik, zoals een ongewoon geluid, moet ik het apparaat ogenblikkelijk afsluiten en mag hem pas weer aanzetten nadat een geautoriseerde Toshiba-servicemedewerker haar op veiligheid heeft gecontroleerd.
Zo gaat het maar door. Na bladzijde elf wordt ik gewaarschuwd voor de talloze rampen die kunnen ontstaan door het gebruik van WiFi, Bluetooth en draadloos WAN wanneer ik het apparaat aanzet. Ik kan het apparaat ook niet zo maar overal waar ik wil gebruiken! Ik mag mijn laptop beslist niet meenemen onder de douche of buiten gebruiken, tijdens een zware regenbui. Als ik ongemak ervaar bij het werken met de computer moet ik ogenblikkelijk stoppen en een rustpauze nemen. Wanneer de klachten voortduren, meteen een arts raadplegen. En zo gaat het maar door. Ieder onderdeel van mijn laptop blijkt gevaar op te leveren. Er wordt mij nadrukkelijk aangeraden mijn vingers uit de buurt van de CD/DVD-speler te houden als deze wordt gesloten om te voorkomen dat mijn vingers klem komen te zitten. Ik mag de toetsen niet uit het toetsenbord pulken omdat kleine kinderen ze wel eens zouden kunnen inslikken. De vloeibare kristallen die uit een beschadigd LCD-scherm zouden kunnen lekken, mag ik niet oplikken.
Mijn plezier is inmiddels tot het nulpunt gedaald. Bij het minste geringste verdachte geluidje moet ik de neiging onderdrukken het apparaat op te pakken om het door het raam van mijn woonkamer te werpen, waarna het ongetwijfeld, zoals je dat altijd in de films ziet, nog voordat het op de grond terecht komt zal exploderen.
Eerst nog maar even dit stukje proberen te schrijven. Uiterst voorzichtig, met trillende vingers, beroer ik het toetsenbord, wachtend op de rampen die zich ieder ogenblik kunnen, nee, wel mòeten gaan voltrekken.
(Deze tekst vescheen eerder als column in de PHCC-Nieuwsbrief.)
