Als ik èrgens verschrikkelijk, ontzettend, vreselijk de pest aan heb dan is het wel aan voetbal. In het bijzonder aan het WK voetbal, en nog meer in het bijzonder aan de ronduit beschamende gekte daar omheen.
Ik kan me met de beste wil van de wereld niet verplaatsen in de geesten van de mensen die voetbal leuk vinden, die zich opwinden tijdens een wedstrijd, die uit hun bol gaan wanneer 'hun' club gewonnen heeft. Of Nederland nu wint of verliest, het zal me een worst wezen en ook nog eens een bolle zorg zijn, hoewel.... ik hoopte stiekem vanaf de eerste wedstrijd wel al dat ze zouden verliezen, des te eerder zou de ergste gekte immers voorbij zijn?!
Een stel min of meer volwassen kerels die in hun korte broek achter een bal aan lopen te rennen! Op het trapveldje voor je huis met je kinderen is dat oké, maar dat doe je toch niet voor het oog van de wereld! Het zal je vader maar zijn die daar over het veld gaat, de volgende dag durf je toch niet meer naar school toe!
'WIJ hebben gewonnen.' brult heel Nederland als een gek na zo'n wedstrijd. Wie zijn die 'wij' dan wel? Die dikbuikige huisvader die met bier en chips onderuitgezakt op de bank tv zit te kijken? Die kittige vrouwtjes die er niet over zullen denken ook maar een klein trapje tegen een bal te geven met hun glanzende pumps? De randdebielen die toeterend en schreeuwend door het dorp trekken? WIJ hebben helemaal niks gewonnen. Het zijn die elf jongen op het veld die gewonnen hebben. Gewoon, een spelletje. Moeten wij ons daarover nu zo opwinden?
Wanneer er nou nog eentje bij was die een verre achterneef van mij was of iemand die in de straat woonde. Misschien zou ik het dan wellicht, eventueel, een heel klein beetje leuk voor hem vinden als zijn club gewonnen had. Maar al deze kerels zijn vreemden voor me. Ik ken ze niet en ik wil ze ook niet kennen, want ik heb helemaal niks met ze. Het verheugt mij bijvoorbeeld oneindig veel meer wanneer mijn zesjarige kleindochter heeft gewonnen met hockey!
Natuurlijk besefte ik al op jonge leeftijd dat ik afwijkend gedrag vertoonde en ik heb dan ook echt mijn best gedaan erbij te gaan horen. Met een groepje 'sportliefhebbers' schaarde mij op de bank en deed net of ik het leuk vond. Tijdens het orgastische gebeuren om mij heen viel ik halverwege de wedstrijd in slaap. Het kon mij totaal niet boeien. Zo saai..... Al die wedstrijden waren toch allemaal precies hetzelfde, alleen de kleur van de shirtjes verschilde. En als je een bal richting doel schoot dan kon hij landen naast de palen (de meeste kans) er tussen in (kleine kans) of precies tegen een paal (nog kleinere kans, dus van mij zouden ze daar twee punten voor mogen geven, maar dat gebeurde dan weer niet). Zo simpel was het.
Mijn pogingen 'normaal' te worden hebben niet mogen baten. De enige troost is dat er honderdduizenden zijn zoals ik. Alleen...... zij verdrinken in het gewoel en gejuich om hen heen en hun stem wordt niet gehoord. Het enige dat er op zit is geduldig wachten totdat het allemaal weer voorbij zal zijn. Totdat WIJ gewonnen zullen hebben of ZIJ verloren.
