Vrouwen kunnen niet kaartlezen. Dat is niet zo erg, want zij kunnen weer andere dingen, waar wij mannen het moeten laten afweten, zoals het ter wereld brengen van nageslacht, maar het vervelende is dat ze wel altijd precies menen te weten hoe je ergens naar toe moet gaan. Terwijl jij dus ingespannen op de kaart met veel te kleine lettertjes zit te turen, bestoken zij je voortdurend met vragen en opmerkingen als 'Waar ga je nu toch naar toe?' of 'We gaan helemaal de verkeerde kant uit, hoor'. Als je dan tegenwerpt dat je volgens de kaart toch echt linea recta op je doel afrijdt, presteren ze het nog om op besliste toon te zeggen 'Dan deugt die kaart niet.' Wanneer je uiteindelijk trillend van de hevig getergde zenuwen een foutje maakt en een keer verkeerd afslaat, kunnen ze triomfantelijk uitroepen: 'Zie je wel..... ik zei toch al dat we helemaal verkeerd gingen.....'
Iets dergelijks overkwam mij gisteren. Zoals ieder jaar reed ik met veel plezier de Atelierroute in Huizen. Je gaat dan op de fiets van adres naar adres om de schilder- of beelhouwwerken van Huizer kunstenaars te bekijken en eventueel te bewonderen. Voor mij is dat een jaarlijks terugkerend feestelijk gebeuren en dit jaar was het nog plezieriger vanwege het uitzonderlijk mooie weer. Een vriendin had voorgesteld samen op pad te gaan en natuurlijk stemde ik daar mee in. Gedeelde vreugd is immers dubbele vreugd. Meestal heb je allebei voor dezelfde kunstenaars belangstelling en een enkele keer moet je wel eens op de ander wachten, maar wat geeft dat. Je hebt tenslotte het hele weekend de tijd.
Gisteren ging het mis. Na een aantal adressen volgzaam achter haar aangereden te hebben, zei ze: 'Nu mag jij het zeggen.' Ik koos een adres uit en plande op het kaartje dat alle deelnemers krijgen, de route er naar toe. Met het kaartje in de hand, mijn aandacht verdelend tussen verkeer en routeplanning, reden we er op af en ja hoor... daar gingen we weer: 'We gaan verkeerd hoor.....', 'We moeten helemaal niet die kant op...'.
Vrouwen kunnen, zoals bekend, heel goed een aantal dingen tegelijk doen, zoals fietsen en ondertussen zeuren, maar mannen kunnen maar één ding tegelijk, dus mijn irritatiedrempel werd al snel overschreden. Op een punt waar ik linksaf wilde slaan reed zij halsstarrig rechtdoor. Om de toch al wat getemperde sfeer niet verder te verzieken, volgde ik maar. Toevallig kwamen we langs een ander adres, waar we toen maar aanlegden. Daarna moesten we nog naar het adres waar we naar op weg waren. 'Zeg jij het maar' zei ik, 'je wist toch hoe we moesten rijden.' Vervolgens reden we de hele wijk door en zagen alle straten en straatjes behalve de straat waar we zijn moesten. Uiteindelijk gaf ze het op en reed in rap tempo de wijk uit. 'Ik ga naar die-en-die...' riep ze zonder enig overleg. Ik pas me meestal gemakkelijk aan aan anderen, maar er zijn grenzen. 'Oké' zei ik, 'veel plezier.' en sloeg een andere weg in. 'Bekijk het maar......' dacht ik, heel toepasselijk.
